Kiko Loureiro - 'Talking Dreams' (music video)
Δίσκος μετά από μία τετραετία για τον Kiko Loureiro. "Theory of Mind" ο τίτλος για τον πρώην κιθαρίστα των Angra (από το 1992 έως το 2015) και των Megadeth (από το 2015 μέχρι και πέρυσι) που έχει κυκλοφορήσει έξι full length solo albums, ένα live album και μπόλικα singles.
Ο νέος δίσκος του Βραζιλιάνου κιθαρίστα κυκλοφόρησε προ ημερών (10 Νοεμβρίου 2024) μέσω της δισκογραφικής εταιρείας Victor. Αποτελείται από ένδεκα ορχηστρικές (instrumental) μουσικές συνθέσεις, στις οποίες συνεισφέρουν οι Felipe Andreoli (μπάσο), Bruno Valverde (τύμπανα) και Maria Ilmoniemi (πλήκτρα).
Παρακολουθούμε το βίντεο (η κυρία που πρωταγωνιστεί είναι η χορεύτρια Renata Bardazi) της μουσικής σύνθεσης "Talking Dreams", για την οποία ο Kiko μας λέει:
Ο νέος δίσκος του Βραζιλιάνου κιθαρίστα κυκλοφόρησε προ ημερών (10 Νοεμβρίου 2024) μέσω της δισκογραφικής εταιρείας Victor. Αποτελείται από ένδεκα ορχηστρικές (instrumental) μουσικές συνθέσεις, στις οποίες συνεισφέρουν οι Felipe Andreoli (μπάσο), Bruno Valverde (τύμπανα) και Maria Ilmoniemi (πλήκτρα).
Παρακολουθούμε το βίντεο (η κυρία που πρωταγωνιστεί είναι η χορεύτρια Renata Bardazi) της μουσικής σύνθεσης "Talking Dreams", για την οποία ο Kiko μας λέει:
Kiko Loureiro: «Talking Dreams unveils the poignant tale of a dancer confined to the shadows of the stage. Though her soul belongs to the spotlight, she finds herself entangled in mundane tasks, lost in dissatisfaction, trying on costumes that never seem to fit.
In contrast, Kiko Loureiro stands on stage, his back turned to an absent audience, immersed in a performance unseen and unheard. Meanwhile, in an alternate timeline, the dancer moves-but in reverse, her graceful motions rewinding through time.
This narrative is a metaphor for the human journey: a life spent ignoring our true purpose, our innate gifts, our deepest calling. It reflects the tragedy of living as spectators in our own stories, wearing roles that don't resonate and rarely stepping forward as the protagonists of our lives.
In the climactic moment, the dancer faces the reality of her own mortality. In desperation, she pursues the dream she had always longed for-only to realize it is too late. Life, after all, has its own rhythm, and its tempo waits for no one.
The video’s retro aesthetic evokes the theatricality of existence, a grand spectacle where we are often cast in parts we never chose. A movie in which we live as characters we don’t like and almost never as the protagonists.»
Δεν υπάρχουν σχόλια