Altar of Oblivion - 'Sinews of Anguish' (album stream)

Με αφορμή τον καινούριο δίσκο των Altar of Oblivion "In The Cesspit Of Divine Decay" "ξέθαψα" το (υπέροχο) ντεμπούτο τους ("Sinews of Anguish") που κυκλοφόρησε προ δεκαπενταετίας, τον Μάιο του 2009. Θυμήθηκα μία σχετική παρουσίαση που του είχα κάνει τότε στο προσωπικό ιστολόγιο που διατηρούσα. Έγραφα (μεταξύ άλλων):

«Φθινόπωρο 1942. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μαίνεται κι ένας νεαρός ξανθομάλλης στέλνεται στα ανατολικά σύνορα της Γερμανίας να πολεμήσει τον κόκκινο στρατό. Η ώρα της δόξας ήρθε. Ο εμπνευσμένος ηγέτης, η άρια φυλή, η τιμιότητα, η αγνότητα, η ανωτερότητα του πολιτισμού -του οποίου ο νεαρός αισθάνεται φορέας και φύλακας- θα συντρίψει τις δυνάμεις της παρακμής, της διαφθοράς, της μαλθακότητας. Τα σκοτάδια θα υποχωρήσουν κι ένας νέος χρυσός ήλιος θ' ανατείλει.

Ρίχθηκε στην μάχη με όρεξη, μ' ανδρεία. Όσο περνούσε ο καιρός όμως άρχισε ν' αμφιβάλλει. Οι αντιξοότητες, το ανυπόφορο κρύο, οι εικόνες φρίκης, η απώλεια συντρόφων, αυτοί οι αναθεματισμένοι οι Ρώσοι. Μα δεν ... τελειώνουν ποτέ; Κι άλλοι; Κι άλλοι; Πόσοι ακόμη; Που είναι η ανωτερότητα της πολεμικής μας μηχανής;

Ψέματα μας έλεγαν τόσο καιρό; Ψέματα! Οι "αλήθειες" ενός παράφρονα. Κι εμείς τα πιόνια; Οι αναλώσιμοι; Το κρέας μπρος στην μηχανή του κιμά; Που είναι η δόξα; Ποιοί είναι οι "κακοί"; Οι εχθροί ή αυτοί που μας μεγάλωσαν μες στο ψέμα;

Ο νεαρός στρατιώτης που ωρίμασε απότομα δεν έχει περιθώρια επιλογής. Θα συνεχίσει να πολεμά μέχρι το πικρό φινάλε υπερασπιζόμενος αυτούς που του έταξαν χρυσάφι για να βρει μόνο άμμο, που του υποσχέθηκαν το στεφάνι της ξανθιάς δόξας για να βιώσει μόνο φρίκη και θλίψη, που τον "έστεψαν" υπερασπιστή της αλήθειας για να συνειδητοποιήσει πως είναι μονάχα πιόνι της προπαγάνδας.

Θα συνεχίσει να πολεμά μέχρι το τέλος βασανιζόμενος από τα ηθικά διλήμματα σκοτώνοντας τους εχθρούς, οι οποίοι πιθανά έχουν πέσει κι εκείνοι θύματα της δικής τους προπαγάνδας. Μόνος, μέχρι το πικρό τέλος...

Οι Altar of Oblivion μας έρχονται απ' την Δανία και προσφέρουν το απόλυτο epic doom metal album για το 2009. Με μία γρήγορη αναδρομή στην μνήμη πιθανότατα και των τελευταίων ετών. Το Sinews of Anguish : Opus 1 in D-Minor είναι το ντεμπούτο τους και διαπραγματεύεται την ιστορία που -σε περίληψη- διαβάσατε.

Πέρα από το άκρως ενδιαφέρον στιχουργικό μέρος (διαβάστε οπωσδήποτε τους στίχους - χωρίς αυτούς χάνεται ένα μεγάλο μέρος από τη μαγεία του δίσκου) το ουσιαστικότερο είναι πάντα η μουσική. Κατά βάση επική με doom προεκτάσεις. Κύριο χαρακτηριστικό το δραματικό στοιχείο εκφραζόμενο με πομπώδη μεγαλοπρέπεια. Θαρρώ πως οι φίλοι των Solstice θα δακρύσουν από συγκίνηση παρά τις φαινομενικές διαφορές.

Το The Final Pledge που "ανοίγει" τον δίσκο αγγίζει την καρδιά της επικής μουσικής. Καλύτερα δεν ξέρω αν γίνεται, πιο επικό δεν γίνεται. ΥΜΝΟΣ... Το Wrapped in Ruins είναι το μόνο που υπήρχε στο προ διετίας demo (The Shadow Era), η κραυγή απόγνωσης / επίκλησης (GOTT!!!) δε, στον επίλογο συγκλονίζει.

Χωρίς διάθεση ν' αναφερθώ σ' όλα τα τραγούδια ένα προς ένα θα σταθώ στο δεκάλεπτο My Pinnacle of Power ίσως την καλύτερη σύνθεση του άλμπουμ με το βασικό μουσικό θέμα να μας γυρίζει πίσω στα πρώτα χρόνια των Candlemass. Επίσης στο A Retreat into Delusions, στην μπαλάντα του δίσκου όπου πάνω σε μία όμορφη μελωδία το φλάουτο, η ακουστική κιθάρα και τα (σε στυλ τενόρου) φωνητικά μαγεύουν.

Να μην αφήσω παραπονούμενο το μελαγχολικά υμνικό Stainless Steel όπου το επικό ρεφρέν δείχνει να ξεπήδησε απ' τις χρυσές μέρες των 80s. Οι Altar of Oblivion μόλις με τον πρώτο δίσκο τους δείχνουν σαν έτοιμοι από καιρό. Έχουν σωστές βάσεις (διαβάστε τις επιρροές στην ιστοσελίδα τους), μουσική παιδεία και μπόλικο ταλέντο μπολιασμένα με το απαραίτητο μεράκι σ' ένα είδος που ουδέποτε υπήρξε εμπορικό.»