Back to the future: While Heaven Wept - 'Of Empires Forlorn'
Το μακρινό 1989 σχηματίσθηκαν στις ΗΠΑ οι Dream Wytch. Δύο χρόνια αργότερα μετονομάσθηκαν αρχικά σε Penance, εν συνεχεία σε Mass Cremation για να καταλήξουν στην τελική επιλογή (While Heaven Wept). Την πρώτη μου επαφή με την μπάντα αποτέλεσε ο δίσκος "Of Empires Forlorn" και ήταν έρωτας με την πρώτη... "αυτιά"!!!
Το σοκ των πρώτων ακοράσεων, τα έντονα συναισθήματα, τα υπέροχο ηχοχρώματα, την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, την μοναδικότητα, το δέος, το μεγαλείο! Όλα παρόντα στον μέγιστο βαθμό. Είχε πει ο Τom Phillips σε παλαιότερη συνέντευξή του:
Οι W.H.W. δεν ήταν doom μπάντα. Υπό μία έννοια κακώς καταχωρήθηκαν σ' αυτό το ιδίωμα. Το doom στοιχείο ενυπάρχει στο πολυμορφικό metal του συγκροτήματος όπως και το US Power, το epic, το prog rock / metal, το pomp rock, κάποια gothic (και black επίσης) ψήγματα, φυσικά κλασική μουσική.
Ατμοσφαιρικό metal αν σας κάνει ο πρακτικός, αλλά κάπως αόριστος (και ίσως "εκφυλισμένος"), χαρακτηρισμός. Πονεμένα μεγαλειώδη μουσική μ' επικές εξάρσεις, λυρικές ελεγείες, doom θρηνωδίες, προοδευτική - μελαγχολική αισθητική όχι με (τον συνηθισμένο) τεχνοκρατικό τρόπο, συμφωνική -γλυκιά- θλίψη.
Ανάμεσα στις δικές τους (υπέροχες) συνθέσεις υπάρχει μία πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση στον τραγούδι του Γερμανικού συγκροτήματος Jane "Voice in the Wind" (από τον δίσκο "Between Heaven and Hell" που κυκλοφόρησε το 1977) και η καταπληκτική απόπειρά τους στο "Epistle No.81 (Märk hur vår skugga)" του Σουηδού καλλιτέχνη Carl Michael Bellman, η οποία είναι βασισμένη στην διασκευή των Candlemass (από το album "Ancient Dreams"). Η προσέγγιση των While Heaven Wept μου αρέσει (πολύ) περισσότερο.
Οι While Heaven Wept δεν ανήκουν στον πλανήτη των κοινών θνητών. Είναι αυτόνομοι, ευλογημένοι από τις μούσες. Κουβαλούν την γνήσια κατάρα του καλλιτέχνη και το υπαρκτικό βάρος του δημιουργού. Το "Of Empires Forlorn" κυκλοφόρησε πριν από είκοσι χρόνια κι αποτελεί έναν από τους κορυφαίους δίσκους στην ιστορία του heavy metal.
Το σοκ των πρώτων ακοράσεων, τα έντονα συναισθήματα, τα υπέροχο ηχοχρώματα, την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, την μοναδικότητα, το δέος, το μεγαλείο! Όλα παρόντα στον μέγιστο βαθμό. Είχε πει ο Τom Phillips σε παλαιότερη συνέντευξή του:
«Από το “Of Empires Forlorn” αρχίσαμε να περνάμε τα σύνορα και προσωπικά δεν βλέπω το "Empires..." ως doom metal album, αλλά περισσότερο ως μία μοντέρνα εκδοχή ενός 70s symphonic rock album. Λίγο πολύ, με το "Empires..." περάσαμε το πόδι μας σε μία άλλη πόρτα και με το "Vast Oceans..." τη γκρεμίσαμε, γιατί δεν υπάρχει πλέον λόγος να κρατάμε όλες αυτές τις διαφορετικές μουσικές μας πτυχές ξεχωριστά.»
Οι W.H.W. δεν ήταν doom μπάντα. Υπό μία έννοια κακώς καταχωρήθηκαν σ' αυτό το ιδίωμα. Το doom στοιχείο ενυπάρχει στο πολυμορφικό metal του συγκροτήματος όπως και το US Power, το epic, το prog rock / metal, το pomp rock, κάποια gothic (και black επίσης) ψήγματα, φυσικά κλασική μουσική.
Ατμοσφαιρικό metal αν σας κάνει ο πρακτικός, αλλά κάπως αόριστος (και ίσως "εκφυλισμένος"), χαρακτηρισμός. Πονεμένα μεγαλειώδη μουσική μ' επικές εξάρσεις, λυρικές ελεγείες, doom θρηνωδίες, προοδευτική - μελαγχολική αισθητική όχι με (τον συνηθισμένο) τεχνοκρατικό τρόπο, συμφωνική -γλυκιά- θλίψη.
Ανάμεσα στις δικές τους (υπέροχες) συνθέσεις υπάρχει μία πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση στον τραγούδι του Γερμανικού συγκροτήματος Jane "Voice in the Wind" (από τον δίσκο "Between Heaven and Hell" που κυκλοφόρησε το 1977) και η καταπληκτική απόπειρά τους στο "Epistle No.81 (Märk hur vår skugga)" του Σουηδού καλλιτέχνη Carl Michael Bellman, η οποία είναι βασισμένη στην διασκευή των Candlemass (από το album "Ancient Dreams"). Η προσέγγιση των While Heaven Wept μου αρέσει (πολύ) περισσότερο.
Οι While Heaven Wept δεν ανήκουν στον πλανήτη των κοινών θνητών. Είναι αυτόνομοι, ευλογημένοι από τις μούσες. Κουβαλούν την γνήσια κατάρα του καλλιτέχνη και το υπαρκτικό βάρος του δημιουργού. Το "Of Empires Forlorn" κυκλοφόρησε πριν από είκοσι χρόνια κι αποτελεί έναν από τους κορυφαίους δίσκους στην ιστορία του heavy metal.
Δεν υπάρχουν σχόλια