Ten years Metal Daze (best albums 2010-2020)

Τον Μάρτιο του 2010 η ιστοσελίδα Metal Daze "πάτησε το σανίδι" του διαδικτύου (ως φυσική συνέχεια του ιστολογίου Metal Daze, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης). 13 Μαρτίου του 2010 η πρώτη ανάρτηση. Στην διάρκεια της δεκαετίας έχουμε αναρτήσει περισσότερα από 11.000 θέματα, γίναμε αποδέκτες χιλιάδων μηνυμάτων - σχολίων και οι αναγνώστες μας τίμησαν με -περίπου- 2.000.000 επισκέψεις.

Στην επέτειο των δέκα ετών η ιστοσελίδα μας κάνει μία (μίνι) αναδρομή στους δίσκους που κυκλοφόρησαν το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ξεχωρίζοντας αυτά που μας συντρόφευσαν περισσότερο. Βασικός κανόνας; Ένα album ανά μπάντα (ειδάλλως θα έβαζα και τα τρία Satan και τουλάχιστον άλλο ένα από Slough Feg, το "The Animal Spirits" και Sorcerer). Ξεκαθαρίζω εξ' αρχής ότι στην κάτωθι λίστα δεν βρίσκεται το καλύτερο (κατ' εμέ) τραγούδι της συγκεκριμένης δεκαετίας, το έπος των Manowar "You Shall Die Before I Die". Πάμε...

---

01. Hammers of Misfortune - "17th Street" (2011)

Έχω χαρακτηρίσει πολλάκις την μπάντα του John Cobbett ως το καλύτερο συγκρότημα που εμφανίσθηκε στον 21ο αιώνα. Το "17th Street" είναι το τελευταίο "μεγάλο" album που έβγαλαν οι Hammers of Misfortune (θεωρώ ότι το επόμενο "Dead Revolution" σαν την μόνη απλά καλή στιγμή της καριέρας τους). Όσο κι αν χαρακτηρίζω τα "The August Engine" - "The Locust Years" ως "απλησίαστα" τούτο καταφέρνει και τα κοιτά στα μάτια...

---

02. Adramelch - "Lights from Oblivion" (2012)

Επικολυρικό, μυστηριακό, αισθαντικό, ατμοσφαιρικό, μεγαλειώδες. Τρίτο (πραγματικά) σπουδαίο album των Ιταλών τροβαδούρων που σημάδεψαν τρεις διαφορετικές δεκαετίες. Τέχνη υψηλή...

---

03. Warlord - "The Holy Empire" (2013)

Η δισκογραφική επιστροφή με το "Rising Out of the Ashes" ήταν μάλλον... "λειψή"! Υπό την έννοια τα νέα τραγούδια ήταν λίγα μπρος στο γενικό σύνολο. Στο "The Holy Empire" οι Warlord δείχνουν (και ηχούν) πιο στοχευμένοι. Οι Warlord συναντούν τους Lordian Guard και κυκλοφορούν ένα συγκλονιστικό έπος που (αξίζει να) φέρει τον υπογραφή του Tsamis...

---

04. Arch / Matheos - "Sympathetic Resonance" (2011)

Έγραφα τότε που κυκλοφόρησε: «Πείτε το progressive, πείτε το σύγχρονο US Metal, πείτε το όπως αγαπάτε αλλά μην το αγνοήσετε. "Στάζει" ποιότητα από την εναρκτήρια νότα μέχρι το φινάλε. Σοβαρό, έντεχνο, άρτιο. Εγκεφαλικό μα και έντονα συναισθηματικό. Μοντέρνο όσο και κλασικό. "Ογκώδες" αλλά με απίστευτες μελωδίες. Εντυπωσιακό μα και ουσιώδες. Ολοκληρωμένο, πλήρες»...

---

05. Solstice - "White Horse Hill" (2018)

Το "New Dark Age" αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες στην ιστορία του επικού metal. Είκοσι χρόνια "πήρε" στον Richard M. Walker για να κυκλοφορήσει τον διάδοχό του. Άξιζε τον κόπο και την αναμονή; ΝΑΙ!!! Το επικό στοιχείο "παντρεμένο" με την παραδοσιακή Αγγλική μουσική (όχι με την "τουριστική" έννοια του όρου folk) οδηγεί σε μονοπάτια δύσβατα, κακοτράχαλα, ανηφορικά, περασμένα (αλλά όχι ξεχασμένα). Μεγαλειώδες, ανατατικό, επιβλητικό, αρχέγονο. Η ψυχή της Ευρώπης...

---

06. Heir Apparent - "The View From Below" (2018)

Λυρικό US Metal με προοδευτική διάθεση που δεν ξεχνάει από που προέρχεται (80s), αλλά ούτε και που στέκεται (21ος αιώνας) καλύπτοντας μαεστρικά το μεσοδιάστημα. Καμβάς με εξαιρετικά ηχοχρώματα, υψηλής αισθητικής, που προκαλεί έντονα συναισθήματα, τα οποία διαπερνούν το δέρμα και εισχωρούν βαθιά, πολύ βαθιά...

---

07. Darkology - Fated To Burn (2015)

Ένα ακόμη αριστούργημα του υπερταλαντούχου Michael Harris και των Darkology. Δεύτερο σερί (αριστούργημα) μετά το ντεμπούτο "Altered Reflections" του 2009. Μοντέρνο, βαρύ, τεχνικό, ογκώδες, πειραματικό, θεατρικό (ως προς τις ερμηνείες του Kelly κι όχι μόνο), εγκεφαλικό, "φουτουριστικό" US Power Metal με την σφραγίδα μίας από τις καλύτερες φωνές που κυκλοφορούν εκεί έξω: του Kelly Sundown Carpenter. Πόσες φορές ακόμη στο repeat ο ύμνος "Holy"; I’m your savior, I’m the one. / In the dark I hold the sun, / Before your birth you wear my stain / I am HOLY, / You know my name...

---

08. Satan - "Life Sentence" (2013)

Οι Satan μετά την επανασύνδεσή τους του 2011 περνούν μία δεύτερη εφηβεία. Και οι τρεις δίσκοι που κυκλοφόρησαν ("Life Sentence" 2013, "Atom by Atom" 2015, "Cruel Magic" 2018) έχουν θέση στην παρούσα λίστα, αλλά ας όψεται ο περιορισμός του ενός album ανά μπάντα που έβαλα. Διάλεξα τον πρώτο από τους τρεις προαναφερθέντες δίσκους, γιατί εκεί το σοκ ήταν μεγαλύτερο (στους υπόλοιπους ήμουν πιο υποψιασμένος)...

---

09. Sumerlands - "Sumerlands" (2016)

Λατρεμένο US metal υψηλοτάτου επιπέδου από ένα συγκρότημα, το οποίο αποτελείται από τους δύο κιθαρίστες των Eternal Champion, ένα μέλος των Magic Circle και Stone Dagger, συν τον τραγουδιστή Phil Swanson (βλ. Vestal Claret, Briton Rites, Seamount, Lords of Triumph, ex-Upwards of Endtime, ex-Atlantean Kodex, ex-Hour of 13 κλπ). Παιδιά γιατί αργεί το δεύτερο;

---

10. Syrus - "Tales of War" (2017)

Syrus: Αμερικάνικο συγκρότημα prog / power metal που δημιούργησε "ντόρο" στους underground κύκλους την δεκαετία του ογδόντα χωρίς να έχει κυκλοφορήσει full length δίσκο. Το 2015 επανασυνδέθηκε και δύο χρόνια αργότερα "βγήκε" το (ουσιαστικά) ντεμπούτο τους υπό τον τίτλο "Tales of War". Δεν αποτελείται από καινούρια τραγούδια (τα "παλιά" επανεκτελεσμένα) και... σπέρνει τον όλεθρο! Καινούρια μέλη είναι μόνο ο τραγουδιστής Geoff Dee (βλ. Wicked Angel) και ο μπασίστας Lawrence Lobitz. Όλοι οι υπόλοιποι; Η "θρυλική φρουρά" των 80ies. Πόσες φορές ακόμη θα ακούσω το "City of the Sky"; Nothing is real / In the city of the sky / So let us ride the wind / To the city of the sky...

---

11. Shadowkeep - "Shadowkeep" (2018)

Δισκογραφική επιστροφή μετά από μία δεκαετία για τους Shadowkeep με έναν δίσκο που επέφερε διχογνωμία στις τάξεις των φίλων του συγκροτήματος. Λιγότερο λυρικοί, περισσότερο επιθετικοί οι Άγγλοι metallers (λόγω James Rivera;). Πάντα "πιστοί" όμως στο US Power Metal. Κιθάρες που "ξερνούν" φωτιά και ατσάλι, στιβαρό (κι εντυπωσιακό) rythm section σε συνδυασμό με την φωνάρα του Rivera. Οι φίλοι των Helstar, Destiny's End ξέρουν τι εννοώ...

---

12. Sorcerer - "The Crowning of the Fire King" (2017)

Υψηλών προδιαγραφών επικολυρικό doom metal από μία μπάντα που προσπαθεί να καλύψει τον χαμένο χρόνο και το χαμένο έδαφος. Που προσπαθεί να κρατά την ουσία από το παρελθόν της αλλά και να εξελίσσεται συνάμα. Ποιότητα εγγυημένη. Μεγαλειώδης κυκλοφορία...

---

13. Witherfall - "Nocturnes and Requiems" (2017)

Οι Witherfall "παντρεύουν" το US Power / Prog Metal με τον νεοκλασικό ήχο! Ως σημεία αναφοράς μπορούμε να αναφέρουμε τον Malmsteen, τους Symphony X, τους Control Denied, με "ολίγη" από Nevermore ή King Diamond. Με τα δικά μου αισθητικά κριτήρια πρόκειται για το "The Divine Wings of Tragedy" της δεκαετίας. Τι ύμνος το "End of Time"...

---

14. Eternal Champion - "The Armor of Ire" (2016)

Το ντεμπούτο τους προκάλεσε αρκετό "θόρυβο" στους underground κύκλους (και δικαιολογημένα). Ότι καλύτερο στον χώρο του επικού heavy metal από νέα μπάντα, η οποία δείχνει ότι έχει τις δυνατότητες, το ταλέντο και τα τσαγανό να σηκώσει το βάρος και να συνεχίσει την παράδοση των παλαιών. Αργεί ο δεύτερος δίσκος;

---

15. Slough Feg - "Digital Resistance" (2014)

Σταθερή αξία εδώ και πολλά χρόνια. Δεν (σε) απογοητεύουν. Περήφανοι, αγέρωχοι, μοναδικοί. Ένας ακόμη (πολύ) καλός δίσκος στο ενεργητικό τους. Crossover με την "αρχαία" έννοια. Το μεταίχμιο όπου το hard rock δίνει την σκυτάλη στο (πρωτο)metal. Προσθέστε κέλτικες επιρροές, κιθάρες που κελαηδάνε, την φωνάρα του Scalzi και κυρίως τους "ψαγμένους" στίχους κι έχετε εικόνα. Πολύ δύσκολη η επιλογή ενός μόνο δίσκου τους...

---

16. Jag Panzer - "The Scourge of the Light" (2011)

Το "The Scourge Of The Light" είναι μία ακόμη χρυσή σελίδα στο προσωπικό τους κεφάλαιο της h.m. μυθολογίας. "Call To Arms" (ύμνος), "Overlord" (έπος), Burn (κεραυνός), "Condemned To Fight", "The Setting Of The Sun", "The Book Of Kells" (μαγεία)... Συνυπολογίστε και την απόλυτη h.m. φωνή να σφραγίζει το αποτέλεσμα. Το σοβαρό heavy metal είναι εδώ!

---

17. Villagers of Ioannina City - "Riza" (2014)

Ηπειρώτικο heavy rock! Δίσκος σταθμός στην Ελληνική δισκογραφία! Είναι πραγματικό μαγικός ο τρόπος που "παντρεύουν" το heavy rock με την δημοτική μας παράδοση δημιουργώντας κάτι ενιαίο, με συνοχή. Το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα ("Age of Aquarius") είναι εξίσου ενδιαφέρον, αλλά το σοκ που προκάλεσε τούτου δεν θα μπορούσε (εκ των πραγμάτων) να το συναγωνισθεί...

---

18. Necrytis - "Dread En Ruin" (2018)

Στον ταλαντούχο Toby Knapp έχουμε αναφερθεί πολλάκις. Στους εντυπωσιακούς Necrytis επίσης. Με δύο εξαιρετικούς δίσκους διεκδικούν τον τίτλο της καλύτερης US Power Metal μπάντας. Το "Dread En Ruin" είναι εκπληκτικό από την αρχή μέχρι το τέλος. Ποιοτικότατο, υψηλότατων προδιαγραφών US metal με τρομερές συνθέσεις, εντυπωσιακές κιθάρες. Πληρέστατος δίσκος που έχει μελετήσει (κι έχει εμπεδώσει) καλά το παρελθόν κι ατενίζει αγέρωχα το μέλλον...

---

19. Flametal - "Flametal"

Flametal = flamenco + metal. Ο Benjamin P. Woods "παντρεύει" τα δύο αγαπημένα του μουσικά είδη με απόλυτα επιτυχημένο τρόπο. Εξαιρετικής ποιότητας heavy / epic / power metal με τις flamenco κιθάρες σε πρώτο πλάνο και κυρίαρχο ρόλο. Ξεχωριστό άκουσμα...

---

20. While Heaven Wept - "Fear Of Infinity" (2011)

Οι While Heaven Wept προέρχονταν από δύο εκπληκτικούς δίσκους και το επόμενο βήμα ήταν δύσκολο. Στραβοπάτησαν μεν, δεν γκρεμοτσακίστηκαν δε. Το "Fear Of Infinity" στέκεται σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα, ένα σκαλοπάτι όμως χαμηλότερα από τα προηγούμενα. Ξεχωριστό, ιδιαίτερο h.m. που δεν θυμίζει τίποτα παρά μονάχα τους δημιουργούς του. Σημαντικό αυτό, ιδιαίτερα στην εποχή μας όπου δείχνουν να έχουν παιχθεί τα πάντα. Απαραίτητο σε κάθε σοβαρή και ενημερωμένη h.m. δισκοθήκη.

---

21. Manowar - "The Lord of Steel" (2012)

Το "The Lord of Steel" δεν ήταν ο δίσκος που περιμέναμε από τους Manowar. Υπάρχουν κάποιες (πραγματικά) καλές στιγμές, αλλά αποτελούν μάλλον την μειοψηφία. Αρκούν όμως για να επιβάλουν την παρουσία του album στην παρούσα λίστα, έστω και στην εικοστή πρώτη θέση...

---

22. Manilla Road - "The Blessed Curse" (2015)

Ξεχωριστή και μοναδική περίπτωση οι Manilla Road. Εκτελεστικά δεν "σκίζουν", συνθετικά δεν "σκίζουν", ηχητικά το ίδιο. Παρόλα αυτά όμως κατάφεραν να ξεχωρίσουν λόγω της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας που δημιουργούσαν. Το "The Blessed Curse" αποτελεί τον προτελευταίο δίσκο της μπάντας και κερδίζει θέση στην λίστα λόγω κυρίων των (μαγευτικών) ακουστικών σημείων που κυριαρχούν. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το (εκπληκτικό) "Tomes of Clay"...

---

23. Dark Quarterer - "Ithaca" (2015)

Δίσκος των (αγαπημένων) Dark Quarterer που αντλεί έμπνευση από το ποίημα του Καβάφη, "Ιθάκη", μπορεί να λείπει από την λίστα; Πως θα μπορούσε; Ίσως και να τον αδικώ με την 23η θέση.

---

24. Stygian Fair - "Into the Coven" (2017)

Οι Stygian Fair χαρακτηρίζουν την μουσική τους απλά και λιτά ως "Epic Heavy Metal from Umeå". Το "ποδαρικό τους" στον heavy metal στίβο μάχης το έκαναν προ τριετίας με την κυκλοφορία του ep έξι τραγουδιών "Into the Coven". Το ότι είναι το μόνο ep στην παρούσα λίστα κάτι σημαίνει (ως προς το πόσο μου άρεσε)...

---

25. Mirror - "Mirror" (2015)

Έγραφα όταν κυκλοφόρησε: «Φίλοι του πομπώδους 70ies hard rock, των Deep Purple, των Uriah Heep, των Scorpions (Roth era), των UFO και του 80ies metal κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και ακούστε το album.» Το ίδιο σας προτρέπω και τώρα, πέντε χρόνια μετά. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση και ο διάδοχός του ("Pyramid of Terror"), αλλά το ομώνυμο ντεμπούτο των Mirror είναι απλησίαστο...

---

26. Agatus - "The Eternalist" (2016)

Με την περίπτωση των Agatus δεν είχα ασχοληθεί ποτέ (τους γνώριζα μόνο ως όνομα) και το "The Eternalist" έσκασε με κρότο! Ο λυρισμός των Warlord, οι δισολίες των Maiden, το επικό στοιχείο των Bathory, η "πολυφωνία" των Guardian, και ατμοσφαιρικό black (σε σημεία), υπό ένα 70ies-early 80ies ηχητικό (κι όχι μόνο) πρίσμα. Το "Gilgamesh" είναι από τα καλύτερα τραγούδια στην ιστορία του heavy metal.

---

27. Mindwarp Chamber - "Supernova" (2010)

Τον είχα χαρακτηρίσει ως κορυφαίο δίσκο του 2010. Έγραφα στο σχετικό κείμενο με τα καλύτερα της χρονιάς: «όσοι είναι βαπτισμένοι στα ιερά νερά του US Metal δεν χρειάζονται παρασύνθημα όταν το σύνθημα είναι: Scott Huffman (η φωνή των θεών Syris στο "Unseen Forces" και των επίσης θεών Spirit Web). Είχα τις επιφυλάξεις μου μετά τη φυγή του Brent Sullivan αλλά τα παλληκάρια με διέψευσαν. Τι παίζουν; Ένα εξαιρετικής ποιότητας λυρικό prog/power με ατέλευτη γνώση του χώρου, έμπνευση και μεράκι. Σοβαρό, έντεχνο h.m.»

---

28. Sinister Realm - "The Crystal Eye" (2011)

Δόξα, τιμή, ανδρεία, ύμνοι μάχης, "ατσάλινα" riff, solos που εξαπολύουν επιθέσεις, φωνή που καθοδηγεί στην μάχη, rhythm section που δίνει τον ρυθμό, πολεμική μηχανή σε πλήρη δράση. Δισκάρα. With Swords Held High...

---

28. Armored Saint - "La Raza" (2010)

Παραθέτω απόσπασμα από την (τότε) κριτική μου: «Οι "άγιοι με τις πανοπλίες" έβγαλαν δίσκο που όχι μόνο δεν ντρέπεται να κοιτάξει το ένδοξο παρελθόν στα μάτια, μα απαιτεί... Κι αν σας προβληματίσει το "συμβατικό" ξεκίνημα κάντε υπομονή, μετά τα δύο - τρία πρώτα τραγούδια ο δίσκος απογειώνεται. Αλλού πιο στακάτος, αλλού πιο μελωδικός (στα όρια των blues). Το ρεφρέν στο ομότιτλο θυμίζει έντονα Priest αλλά είναι τόσο καλό που συγχωρείται, ενώ το επιλογικό Bandit Country μας αποχαιρετά μεγαλοπρεπώς.»

---

30. Tarot - "Reflections" (2016)

Ο κορυφαίος δίσκος του 2016 στο Metal Daze. Ήπιο, ευγενικό, μαγευτικό, επικολυρικό hard & heavy από τους Αυστραλούς, οι οποίοι μετά από αυτό το album σίγησαν δισκογραφικά παρότι (επισήμως) δεν έχουν διαλυθεί.

---

31. Wotan - "The Song of the Nibelungs" (2019)

Οι Wotan όχι απλά επέστρεψαν δισκογραφικά μετά από αρκετά χρόνια, αλλά το έκαναν με το καλύτερο album της καριέρας τους. Διαπραγματευόμενοι ένα "βαρύ" θέμα (το "Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν") οι Ιταλοί metallers το έφεραν εις πέρας το έργο τους (και ο Vanni κάνει τις καλύτερες ερμηνείες του)...

---

32. Darkthrone - "Old Star" (2019)

Το "Old Star" είναι μεγαλειώδες έπος από την αρχή μέχρι το τέλος. Heavy, επικό και doomy σε black περιτύλιγμα και κάποια thash ξεσπάσματα. Κάθε τραγούδι κι ένα (ολοκληρωμένο) έπος. Είμαι σίγουρος ότι ο Quorthon χαμογέλασε στην Valhalla όταν το άκουσε...

---

33. Black Sites - "Exile" (2019)

Απλά, λιτά κι απέριττα ο καλύτερος δίσκος κλασικού heavy metal που άκουσα πέρυσι. Όλα σε σωστή αναλογία - δοσολογία, μελωδία και όγκος σε αρμονική συνύπαρξη, αλλά (κυρίως) έμπνευση! Το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον...

---

34. Antithesis - "Dreaming Reality" (2010)

Τι επιστροφή! Εννέα χρόνια μετά το (φοβερό και τρομερό) "Dying for Life". Λατρεμένο US Power. Ορμητικό, επιβλητικό, τεχνικό, δύσκολο. Ισάξιο του προηγούμενου ("Dying for Life") ίσως κι ελαφρώς καλύτερο. Άγρια ομορφιά που δε φανερώνεται άμεσα...

---

35. Däng - "Mönstrum Ex Machina" (2016)

Αμερικάνικη μπάντα - ιδιαίτερη περίπτωση. Στην πολυδιάστατη και απαιτητική μουσική τους θα ακούσεις doom, heavy, progressive, 70ies hard rock με θεματολογία εμπνευσμένη από την Ελληνική μυθολογία. Έχουν κυκλοφορήσει δύο δίσκους. Γιατί επέλεξα το "Mönstrum Ex Machina" αντί για το "Tartarus: The Darkest Realm"; Μάλλον γιατί ήταν η πρώτη μου επαφή με την μπάντα...

---

36. Argus - "From Fields of Fire" (2017)

Τέταρτος και πιθανά ο καλύτερος δίσκος των Αμερικανών metallers. Αν όχι ο καλύτερος (σηκώνει κουβέντα αυτό) σίγουρα ο πιο ολοκληρωμένος, ο πιο "πλούσιος" και ο πιο πλήρης. Δυναμώστε την ένταση, τέρμα τα γκάζια...

---

37. Sanhedrin - "A Funeral for the World" (2017)

Αμερικάνικο heavy metal τρίο σε ένα εξαιρετικό ντεμπούτο. Ο διάδοχός του ("The Poisoner") ήταν επίσης καλός [και το "Meditation (All My Gods Are Gone)" ύμνος], αλλά όχι στα ίδια επίπεδα...

---

38. Grayceon - "All We Destroy" (2011)

Τριμελές συγκρότημα, χωρίς μπάσο (τον ρόλο έχει αναλάβει το cello). Ατμοσφαιρικό αλλά βαρύ, μελαγχολικό αλλά ανατατικό. Θα θυμίσουν κάτι από τα ξεκινήματα των Hammers of Misfortune. Το cello με τη ιδιαίτερη αισθητική και τα ηχοχρώματά του, καθώς και τα εκπληκτικά φωνητικά της Jackie Perez Gratz "ανεβάζουν" τον δίσκο στον ουρανό της αισθητικής και της έμπνευσης. Απαραίτητη ηχητική υπόκρουση στις υπαρξιακές μας αναζητήσεις...

---

39. Attacker - "Giants of Canaan" (2013)

Λίστα δεκαετίας χωρίς ούτε έναν δίσκο με τον Bobby "Leather Lungs" Lucas στα φωνητικά; Ίσως, αλλά όχι στο Metal Daze. Λατρεμένο US Power (για μία ακόμη φορά)...

---

40. Ereb Altor - "The End" (2010)

Υπενθυμίζω τον επίλογο απ' την κριτική που τους είχα κάνει: «Εσείς οι λίγοι πάρτε τον καινούριο δίσκο των Ereb Altor. Πηγαίνετε κατ' ευθείαν στο τελευταίο τραγούδι, στο δωδεκάλεπτο The Final War. Ακούστε το με προσοχή και σβηστά φώτα. Δείτε το πνεύμα του Quorthon να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Δεν θα καταφέρετε να κοιμηθείτε το βράδυ, σας βεβαιώ. Ποτέ μία αντιγραφή δεν έκρυβε τόσο μεγαλείο, πόνο, μελαγχολία, ηρωισμό, ανάταση. Βλέπω τον ψηλό (Quorthon) να χαμογελά στην Βαλχάλα.»

---