Chania Rock Festival 2017 (by Πρόεδρος Α.Π.Ι.)

Εκ των επιφανών αναγνωστών της ιστοσελίδας μας και famous blogger ο Πρόεδρος Α.Π.Ι., ο οποίος είχε την ευγενή καλοσύνη να δημοσιεύσει (ως μήνυμα σε ανάρτηση) την εμπειρία του από το φετινό Chania Rock Festival που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα κι εμείς την αναδημοσιεύουμε αυτούσια δίκην ανταπόκρισης. Διαβάζετε με... δική σας ευθύνη, enjoy!

Ανταπόκριση σχετικά με το Χανιά Ροκ φέστιβαλ για το ιστορικό σάιτ (έτος ιδρύσεως 502 π.Χ.) metaldaze από τον Πρόεδρα του Ανώτατου ή Ανωτάτου Παρακμιακού Ιδρύματος:

Η βραδιά ή μάλλον το απόγευμα ξεκίνησε νωρίς την Παρασκευή με τους ίσως καλούς ίσως κακούς ίσως φοβερούς Upon Revival τους οποίους δεν τους πρόλαβα διότι δούλευα ωσάν το σκυλί οπότε δεν έχω άποψη. SLTheory η συνέχεια και παρόλο που βγήκαν λίγο "μαζεμένοι" και αγχωμένοι, γρήγορα τους έφυγε το άγχος, η Μάρα και το κακό συναπάντημα και αποδείχτηκαν αρκετά καλοί. Ο κόσμος εκείνη τη στιγμή ήταν λίγος και όσοι ήταν είχαν πιάσει όλες τις σκιές γύρω γύρω από το μέρος της συναυλίας και κάτω από τη τέντα που στεκόταν στη μέση.

Ελάχιστοι ήταν αυτοί που ήταν μπροστά στη σκηνή γιατί είχε 80 βαθμούς υπό σκιά. 2 κότες στο διπλανό κοτέτσι γέννησαν 4 αυγά τηγανιτά. Ήταν καλοί για ζέσταμα αλλά η αλήθεια είναι ότι το μυαλό μας εκείνη τη στιγμή ήταν Στο να πιούμε άλλη μία μπύρα μονορούφι να δροσιστούμε. Οι Ιταλοί Sailing to Nowhere βγήκαν μετά από λίγο στη σκηνή. Αρκετά καλοί για το είδος τους (power και λίγο progressive θα έλεγα). Κεφάτοι, χαρούμενοι και με όρεξη να παίξουν μέταλ. Όπως πάντα, θα έλεγα, άμα τους είχα ξαναδεί. Μπόνους για τη μπάντα: Η υπερκωλάρα της τραγουδίστριας! Μαζεύτηκε αρκετός κόσμος μπροστά να τους ακούσει καθώς είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος αλλά και επειδή κάποια τραγούδια κίνησαν αρκετά το ενδιαφέρον. Ή ο κώλος, δεν ξέρω.

Septic Flesh για τη συνέχεια και εδώ έγινε η μοναδική μαλακία του φεστιβάλ. Τους καραπετσόκοψαν το χρόνο, δεν τα είχανε υπολογίσει σωστά, δεν ξέρω, και παίξανε μόνο 5 τραγούδια. Μπορεί, προσωπικά, να μην είμαι και κανείς ιδιαίτερος φαν της μπάντας, αλλά τέτοιες μαλακίες δεν πρέπει να γίνονται. Μίλησα ελάχιστα με δυο μέλη της μπάντας αργότερα και είχαν ξενερώσει φουλ. Παρόλα αυτά, έστω και για 5 τραγούδια (ή 6;), δώσανε τον καλύτερό τους εαυτό. Ο κόσμος από κάτω αποθέωνε και ούρλιαζε "Septic Flesh" και γιατί γαμήθηκε η βραδιά της μπάντας αλλά και γιατί γουστάρανε. Ο Πρόεδρας έμεινε ευχαριστημένος και καραγούσταρε στο Pyramid God! Όσο ξενερωμένοι και να ήταν, δώσανε τον καλύτερό τους εαυτό.

Και... φτάσαμε στους Blind Guardian, τους (προφανώς) headliner της βραδιάς. Ξεκινήσανε με 3-4 τραγούδια (είπανε και το Welcome to dying αν έχετε το θεό σας, που δεν τον έχετε σκουλήκια του Θεοχάρη, θα καείτε στο πυρ το ενδότερον) και στη συνέχεια τραγουδήσανε όλο το Imaginations. Όλο το δίσκο. Το ξέραμε. Και γουστάραμε. Ναι, ο καθένας έχει τις δικές του προτιμήσεις για το ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι κανείς δε νοιάζεται για τη γνώμη σας. Σε όλο το Imaginations γινόταν της Κλίντον και του Τραμπ το κάγκελο.

Κάποιοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι τους βλέπανε λάιβ, εγώ το πίστευα αφού έχω μάτια. Μετά το τελευταίο τραγούδι του Imaginations μας αποχαιρετάνε. Και καλά. Πού πα ρε Καραμήτρο; Τι νομίζατε, ότι είμαστε όλοι Συριζαίοι; Αφού δεν παίξατε ούτε Valhalla ούτε Mirror Mirror ούτε Bard's Song. Φυσικά επιστρέψανε και παίξανε και τα 3 αυτά τα τραγούδια. Και στα 3 ώρες ώρες με το ζόρι άκουγες τον τραγουδιστή αφού από κάτω όλοι τραγουδούσαν τους στίχους. Τρελά κέφια οι Blind Guardian, απίστευτη όρεξη, τρομερή ενεργητικότητα. Ο Hansi, που πλέον είναι σα δημόσιος υπάλληλος (κοντό μαλλάκι, μπυροκοιλίτσα και παρακμοχαμόγελο) μας έκανε ότι ήθελε. Για το χώρο της συναυλίας τα είπαν καλύτερα οι Guardian "δεν υπάρχει πιο κατάλληλος χώρος από εδώ για να γίνει συναυλία των Guardian". Και όντως, τέτοιο μέρος για συναυλία δύσκολα βρίσκεις.

Δεύτερη μέρα ξηνερώνει κι εμείς προσπαθούμε να ξεσουρώσουμε από τις μπύρες και το χεντμπάνκινγκ με 32 απανωτούς φραπέδες και 28 πιτόγυρα που τα μισά τα ξεράσαμε γιατί ήταν σάπια ή γιατί ανακατευόταν το στομάχι μας, δεν έχει σημασία. Hemingways η πρώτη μπάντα, ελληνική, και... πάλι δεν την πρόλαβα. Μου παίζω παλαμάκια! Eversin (ή όπως διάολο λέγονται) η δεύτερη μπάντα, Ιταλοί κι αυτοί αλλά δίχως γκομενάκι. Ο κόσμος πάλι διάσπαρτος γιατί είχε για ακόμη μια φορά 850 βαθμούς υπό σκιά. "Είστε λίγοι αλλά είστε γαμάτοι" αναφώνησε ο τραγουδιστής καθώς σκούπιζε τον ιδρώτα από τα κωλομάγουλά του. Να πω την αλήθεια, προσωπικά δε με τρέλαναν, πέρα από 2-3 τραγούδια, αλλά σχετικά νέα μπάντα είναι μπορεί να βρει τα πατήματά της.

Innerwish για τη συνέχεια, μια μπάντα που όλοι γνωρίζουμε και αν δεν τη γνωρίζετε να σας βάλω να ακούσετε Μαρίνα Σάτι ή όπως διάολο τη λένε που μου θέλετε και μοχίτο, βρωμερά τιρμπουσόν ξεχασμένα σε φελλό κρασιού του ενός ευρώ (ευρού;) ανά 30λιτρο. Είναι η τρίτη ή η τέταρτη φορά που τους βλέπω και με διαφορά η καλύτερη.

Ο κόσμος, αν και είχε ακόμα πολύ κάψα, μαζεύτηκε γρήγορα γρήγορα μπροστά να τους απολαύσει και κωλοχτυπήθηκε σαν το άτι σε καταπράσινα λειβάδια που το κυνηγούν λύκοι-βαμπίρ (ή βρείτε εσείς καμιά άλλη ηλίθια παρομοίωση, δε με νοιάζει) ιδίως στα πιο γνωστά τους τραγούδια όπως το Silent Faces και το Needles in my mind. Ο frontman εκπληκτικότατος και φωνάρα! Βγάλανε και λόγο που μας συγκίνησε. Μετά η προσοχή μου στράφηκε στη μπύρα που χύθηκε και μπορούσες να δεις ένα μαλάκα μόνο του να βρίζει το έδαφος. Άψογοι, μπράβο, δεν περίμενα τόσο καλή εμφάνιση.

Ακολουθούν φυσικά ο Phil Ο Campbell και οι μπάσταρδοι οι γιοί του. Νταξ, το κωλοχτύπι έφτασε σε επίπεδα "ουάν θάουζαντ ντιούντς γκανγκ μπανγκ γουίθ νταμπλ άναλ πενετρέισιον Κρίστι Μακ". Φυσικά, κυρίως στα τραγούδια των Μότορχεντ. Ιδίως στο Ace of spades και το killed by death έγινε της κακομοίρας, σηκώθηκε αρκετή σκόνη για να σκοτώσει με ευκολία 34 άτομα με άσθμα ή τον Καρρά. Για αρκετούς ήταν το χαϊλάιτ του διημέρου. Ο Phil Campbell απολαυστικότατος και με ένα μόνιμο χαμόγελο.

Τα εύσημα όμως για μένα πρέπει να δωθούν στον μπάσταρδο γιο τραγουδιστή. Τέτοια ενεργητικότητα έχω να δω από... βίντεο στο γιουτιούμπ από συναυλίες των 80s που οι τραγουδιστές είχαν ρουφήξει 42 τόνους κόκα. Θα πει κάποιος ότι "έχει Phil Campbell και Motorhead από πίσω τους" αλλά μακάρι όλοι οι νέοι, τουλάχιστον, frontman να έβγαζαν τη μισή κάβλα από αυτόν. Άντε ίσως των Sabaton. Όχι, δεν τους έχω δει όλους, μη με πρήζετε. Εντάξει, οι πιο μεγάλοι είναι λογικό να μην αποδίδουν το ίδιο αλλά οι νέοι κοιτάξτε τον και πάρτε παράδειγμα.

Και φτάνουμε στους headliners της δεύτερη βραδιάς, τους υπερτιτανοτεράστιους επικούς Warlord, που όσοι δεν είχαμε δει ποτέ τους περιμέναμε πως και πως και pos και ibank transfer και δικαιωθήκαμε στο μέγιστο. Εξαιρετικοί, αψεγάδιαστοι και επικοί όπως έπρεπε να είναι. Ο Βασιλάκης κλασσικά στη θέση του, δεν έκανε ούτε μισό χιλιοστό μπρος ή πίσω αλλά ούτε και μισό λάθος. Ο τραγουδιστής εκπληκτικός, φωνάρα και ταιριάζει απόλυτα στη σύνθεση της μπάντας. Έβγαζε και κάτι κραυγές που τις ψιλοάκουγα στον πρώτο δίσκο της μπάντας αλλά αυτός τις εξέλιξε.

Mrs Victoria, Penny for a poor man, Winds of Thor και πόσα άλλα μας άφηναν με το στόμα ανοιχτό στην αρχή αλλά μετά το ανοιγοκλείναμε για να τραγουδάμε. Τραγουδήσαμε, πορωθήκαμε, χεντμπανγκινγκίσαμε όλοι μαζί μέχρι που μπήκε φυσικά και το Deliver us και δεν αφήσαμε φωνή νεκρού που δεν είχε ακουστεί να μην ακουστεί από εμάς. Δεν ξέρω αν σας βγάζει νόημα η τελευταία φράση μου αλλά εμένα, μετά από αρκετές τσικουδιές, μου βγάζει.

Οφ κρος, στο τέλος κάθε βραδιάς ακολουθούσε μπυροπότι στο μεταλλάδικο Άβαλον όπου γνωρίσαμε και συζητήσαμε με κάποια μέλη από τις μπάντες και βγάλαμε και φωτόζ να τις βγάλουμε το φέισμπουκ ναπούμε να μας κάνουνε λάικ να ανεβάσουμε τον εγωισμό μας. Και δεν κατάλαβα ακόμα αν ο Αντρίκος των Guardian είναι τόσο ψηλός ή εγώ είμαι τόσο κοντός. Μάλλον αυτός είναι πολύ ψηλός. Άντε και του χρόνου του δι σόρντς του δι γκανς! HAIL!