R.I.P. Jon Lord

Δεν είναι εύκολο να γράφεις κάποια, τελευταία λόγια, για αγαπημένους σου μουσικούς. Για τους πολλούς, τους μη υποψιασμένους, δείχνει μάλλον οξύμωρο, ακατανόητο, ίσως και ανόητο να στεναχωριέσαι τόσο για κάποιο άνθρωπο που δεν γνώρισες ποτέ. Για εμάς, τους λίγους, που δεν αντιμετωπίζουμε την μουσική πλαδαρά κι ανάλαφρα και δεν χρησιμοποιούμε την τέχνη για να "ντύσουμε" τις ανάλαφρες στιγμές μας, που -μέσω της μουσικής- ψυχαγωγούμαστε και δεν διασκεδάζουμε, κάποιοι καλλιτέχνες είναι κομμάτι του εαυτού μας, η πνευματική μας οικογένεια.

Το θλιβερό νέο είναι γνωστό. Ο Jon Lord, ο άρχοντας των πλήκτρων, δεν αναπνέει από χθες τον ίδιο αέρα με τους θνητούς. Άφησε την τελευταία του πνοή, πλήρης ημερών, 71 ετών. Και μετράει αντίστροφα για να κατακτήσει αυτό που δικαιούται. Τα περισσότερα αφιερώματα που διάβασα μιλούσαν (κυρίως) για την καριέρα του στην Deep Purple. Ποια "κλασικά" τραγούδια έβγαλε το συγκρότημα, πόσους δίσκους πούλησε! (Στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο η αξία μετριέται σε δολάρια και euro.)

Λίγοι όμως είδαν πίσω από την κουρτίνα. Πιθανά γιατί λίγοι γνωρίζουν πως πίσω από κάθε "Smoke on the water" υπάρχει ένα "April". Ο Jon Lord, στην προσωπική μου θεώρηση των πραγμάτων, είναι το αντίστοιχο ενός Μπετόβεν, ενός Μότσαρτ ή ενός Μπαχ του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Ένας ευγενής της μουσικής, ένας αριστοκράτης των ήχων με την παλιά και αυθεντική έννοια. Ένα ανήσυχο πνεύμα σε μια εποχή μετριοτήτων.

Δεν είναι το "Machine Head", ούτε το "Stormbringer" ή το "Fireball" που ανεβάζουν τον Lord (Jonathan Douglas το κανονικό του όνομα) στον ουρανό των πραγματικά μεγάλων. Αυτά λειτουργούν συμπληρωματικά. Είναι το "April", το "Concerto for Group and Orchestra", το "Gemini Suite" ή το "Sarabande" που αναδεικνύουν την ευφυΐα, το καλλιεργημένο ταλέντο, το συνθετικό μεγαλείο, την ευγένεια των ενορχηστρώσεων, το εκτελεστικό μεγαλείο.

Η Ζωή (του) τελείωσε, η πορεία προς την αθανασία άρχισε. Rest in Peace John Douglas Lord...