Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΖΑΛΟΓΓΟΥ (DEATHDANCE)

«...Αι γυναίκες δε κατά την δευτέραν ημέραν βλέπουσαι ταύτην τη κτηνώδη περίστασιν, εσυνάχθησαν έως εξήκοντα, επάνω εις έναν πετρώδη κρημνόν. Εκεί εσυμβουλεύθησαν και απεφάσισαν ότι καλύτερα να ριφθούν κάτω από τον κρημνόν διά να αποθάνουν, πάρεξ να παραδοθούν διά σκλάβες εις χείρας των Τούρκων. Όθεν αρπάξαντες με τας ιδίας των χείρας τα άκακα και τρυφερά βρέφη, τα έρριπτον κάτω εις τον κρημνόν. Έπειτα αι μητέρες πιάνοντας η μία με την άλλη τα χέρια τους άρχισαν και εχόρευαν, χορεύουσαι δε επηδούσαν ευχαρίστως μίαν κατόπιν της άλλης από τον κρημνόν. Μερικαί όμως δεν απέθανον, επειδή έπιπτον επάνω εις τα παιδία των και τους συντρόφους, των οποίων τα σώματα ήταν καρφωμένα πάνω εις τες μυτερές πέτρες του κρημνού». (1)

«...ήταν ακόμα αβέβαιη, όταν εξήντα γυναίκες, βλέποντας πως στο τέλος θα σκοτώνονταν οι δικοί τους, μαζεύονται σ΄ ένα απότομο ψήλωμα στον γκρεμό, που στη μία πλευρά του ανοιγόταν ένα βάραθρο και στο βάθος του το ρέμα άφριζε ανάμεσα στους μυτερούς βράχους που γέμιζαν τις όχθες και τη κοίτη του. Εκεί αναλογίζονται τι έχουν να κάνουν, για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων, που τους φαντάζονται κιόλας να τις κυνηγούν. Αυτή η απελπισμένη συζήτηση στάθηκε σύντομη, και η απόφαση που ακολούθησε ήταν ομόγνωμη. Οι περισσότερες απ΄ αυτές τις γυναίκες ήταν μητέρες, αρκετά νέες και είχαν μαζί τα παιδιά τους, άλλες στο βυζί ή στην αγκαλιά, άλλες τα κρατούσαν από το χέρι. Η κάθε μια πήρε το δικό της, το φίλησε για τελευταία φορά και το έριξε ή το έσπρωξε γυρνώντας το κεφάλι στον διπλανό γκρεμό. Όταν δεν είχαν πια παιδιά να γκρεμίσουν, πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν ένα χορό, γύρω – γύρω, όσο ποιο κοντά γινόταν στην άκρη του γκρεμού και η πρώτη απ΄ αυτές, αφού χόρεψε μια βόλτα φτάνει στην άκρη, ρίχνεται και κυλιέται από βράχο σε βράχο ως κάτω στο φοβερό βάραθρο. Ωστόσο ο κύκλος ή ο χορός συνεχίζει να γυρνάει και σε κάθε βόλτα β μια χορεύτρια αποκόβεται με τον ίδιο τρόπο, ως την εξηκοστή. Λένε πως από κάποιο θαύμα, μία απ΄ αυτές τις γυναίκες δεν σκοτώθηκε πέφτοντας.» (2)

Enslavement years full of pain.

So many centuries under domain.

Our hearts always remain free.
Before no one, never again we kneel.

We're not warriors no weapons in our hands.

Just simple women living ,living on this land.

So let history teach to the human kind.
The way these women got eternal pride.

And as we're gazing up to the sky.

deathleap "deathdance".

The sun is smiling,shines so proud.

A march to glory "deathdance".

ΥΓ.1 Το πρώτο κείμενο είναι απόσπασμα από την "Ιστορία του Σουλίου και της Πάργας" του Χριστόφορου Περρραιβού που τυπώθηκε στη Βενετία το 1815.

ΥΓ.2 Το δεύτερο κείμενο είναι απόσπασμα από τα υπομνήματα των τραγουδιών που εξέδωσε το καλοκαίρι του 1824 ο Γάλλος ιστορικός ακαδημαϊκός και φιλέλληνας Κλωντ Φωριέλ.

ΥΓ.3 Η πρώτη εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι ο πίνακας ζωγραφικής "Οι Σουλιώτισσες" του Ary Scheffer (1827).

ΥΓ.4 Η δεύτερη εικόνα είναι φωτογραφία του μνημείου για το "Χορό του Ζαλόγγου". Παριστά σύμπλεγμα γυναικών που χορεύουν, έργο του αρχιτέκτονα - γλύπτη Γεωργίου Ζογγοπούλου που στήθηκε το 1960.

ΥΓ.5 Το τραγούδι που "συμπληρώνει" την ανάρτηση είναι το "Deathdance" από τον εξαιρετικό δίσκο "Masters of Sins" των Sarissa που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2004.

ΥΓ.6 Ο Χορός του Ζαλόγγου, θλιβερό και ηρωικό συνάμα συμβάν, έλαβε χώρα αρκετούς χρόνους (18 για την ακρίβεια) πριν την "επίσημη" ημερομηνία έναρξης της επανάστασης. Ωστόσο δεν μπορούμε να εξετάσουμε το ένα γεγονός, ξέχωρα απ' τ' άλλο...