Έτσι σε παραδίδω στον Όντιν!!!

…Ο Ουλφ σταμάτησε αμήχανος. Η καρδιά του πήγαινε να σπάσει κι άδικα προσπαθούσε να την ηρεμήσει. «Ο Στρονγκμπόου είναι πεθαμένος. Έχουν περάσει κάμποσοι χειμώνες από τότε», μουρμούρισε κι έσκυψε το κεφάλι του.

«Ναι, ο Στρονγκμπόου είναι πεθαμένος», ξανάπε ο Ξένος. «Έχω ακούσει όμως ότι τούτο τον καιρό ο Μούνιν κρώζει στην μνήμη του. Ο Χούγκιν, ο αδερφός του, κάθεται κοντά του κι όλο ψιθυρίζει στ’ αυτί του αφέντη μου. Του λέει για τον Στρονγκμπόου».

«Γιατί με τυραννάς;» ούρλιαξε ο Ουλφ και προχώρησε κατά πάνω του. «Ποιος είσαι;»

Ο Ξένος έσκυψε το κεφάλι του. Έτρεμε από τα γέλια. «Είμαι νεκρός», έκρωξε. Και μετά τράβηξε την κουκούλα του. «Είμαι ο Οτάρ Στρονγκμπόου! Και είμαι νεκρός!»

Ο Ουλφ τον κοίταξε. Μετά οπισθοχώρησε ώσπου η πλάτη του ακούμπησε στο δέντρο. Δεν μπορούσε ν’ απομακρυνθεί περισσότερο. Ακινητοποιήθηκε. Σαν να μαρμάρωσε. Κι έμεινε εκεί να κοιτάζει. Έβλεπε το τσακισμένο κεφάλι να προβάλλει στο φεγγαρόφωτο. Έβλεπε τα νεκρικά, άσπρα μαλλιά να σέρνονται στο χώμα. Έβλεπε την φοβερή πληγή που σημάδευε το κεφάλι απ’ την κορφή του μέχρι τον λαιμό. Κι ανατρίχιασε.

«Είμαι ο αδερφός σου, μπροστά στο ξίφος, Ουλφ!» Το αφανισμένο πρόσωπο του Στρονγκμπόου χαμογέλασε. Και τώρα τον ζύγωνε. «Είμ’ αυτός που πήγε μαζί σου στην Αγγλία, τότε που ο Χαντραντί ήθελε να πάρει το στέμμα απ’ τον Γκόντβισον και το μόνο που πήρε ήταν δυο μέτρα Αγγλικού χώματος. Κοίταξέ με, Ουλφ! Μη με φοβάσαι!

Κάποτε είμαστε συμπολεμιστές! Ναι! Κι αντίζηλοι για την καρδιά της Κάτλα Ορνσντοντίρ! Βλέπω ότι άρχισες και θυμάσαι, Ουλφ! Αυτό είναι καλό! Θυμάσαι πως ριχτήκαμε στο ιππικό των Εγγλέζων στο Σταμφορμπρίτζ; Θυμάσαι πως αυτοί αντεπιτέθηκαν; Θυμάσαι το βέλος που σκότωσε τον μεγάλο Χαντραντί; Θυμάσαι το χτύπημα που μου ‘δωσες πισώπλατα, τότε που υποχωρούσαμε; Σου ‘χα γυρισμένη την πλάτη.

Ήσουν φίλος μου. Σ’ εμπιστευόμουν. Έζησα όμως Ούλρικσον. Έζησα, κι ας μου ‘χες ανοίξει το κεφάλι… Έζησα όσο χρειαζόταν να νιώσω τα’ άλογα των Εγγλέζων να ποδοπατούν το κορμί μου κάτω από τούτο τον μανδύα… Και τώρα ήρθα σταλμένος από τον Κύριό μου. Σου μηνάει ότι Αυτός δεν ξέχασε πως έσφαξες τον "αδερφό σου μπροστά στο ξίφος" για ν΄ αποκτήσεις την Κάτλα».

Ένα σκελετωμένο χέρι τινάχτηκε μέσα απ’ τον μανδύα κι έσφιξε τον καρπό του Ουλφ. Αυτός ούρλιαξε πανικόβλητος κι ένιωσε τα κόκαλά του να σπάνε.

«Αυτό είναι όλο κι όλο που μου απέμεινε, αδερφέ Ουλφ», είπε ο Στρονγκμπόου. «Αυτό μονάχα. Το δεξί μου χέρι. Που θα γράψει την μοίρα σου!»

Ο Ουλφ γονάτισε κλαψουρίζοντας απ’ τον πόνο του χεριού του. Αμέσως ένα χοντρό σκοινί τυλίχτηκε στους ώμους του και σφίχτηκε με κόμπο πίσω απ’ τον λαιμό του. Πάλεψε να σηκωθεί, αλλά ο Οτάρ τον χτύπησε στο πληγωμένο του μέτωπο. Η γροθιά έστειλε τον Ουλφ να κυλιστεί κάτω στην πλαγιά. «Η θύελλα περνάει γρήγορα Ούλρικσον!»

Κόκκινη ομίχλη θόλωσε τα μάτια του Ουλφ. Απελπισμένη μανία πλημμύρισε την καρδιά του. Στυλώθηκε ξανά στα πόδια του ψάχνοντας στα τυφλά το πράγμα που είχε γίνει ο άνθρωπος που δολοφόνησε. «Η ώρα μου περνάει», σφύριξε το φάντασμα. «Ο Κύριός μου με καρτερεί στο παλάτι του. Ναι! Και η Κάτλα. Και η Ίνγκριντ. Κι αυτές με περιμένουν! Σου μένει μονάχα μια τελευταία ανάσα, Ούλρικσον. Παρ’ την!»

Ο Ουλφ άνοιξε το στόμα του για να φτύσει κάποια βλαστήμια. Αλλά η θηλιά σφίχτηκε στον λαιμό του και τον τράβηξε προς τα πάνω. Τα χείλη του είχαν γίνει μπλάβα κι ωστόσο πάσκιζε ακόμα σαν λυσσασμένος να βρίσει. Ο ανάπηρος σήκωσε ένα κοντάρι μες απ’ το ψηλό χορτάρι κοντά στην ρίζα της βελανιδιάς και…

…ΕΤΣΙ ΣΕ ΠΑΡΑΔΙΔΩ ΣΤΟΝ ΟΝΤΙΝ!

Η λόγχη άστραψε στο φεγγαρόφωτο και καρφώθηκε στο στήθος του Ουλφ Ούλρικσον. Που τώρα θα καβαλίκευε το χλομό άλογο για να τον πάει γρήγορα στις Πύλες της Κόλασης.

Deaths star on horizon
Lightning and rain
Black winds and thunder
The skyline is in flames

Written in the red mist
The sign of the one
Who rides deaths cold wind
And walks disguised among

All you vagrant souls
Of profane disbeliefs
False prophets and deceivers
Shall swing from the trees

Soon the dawn shall arise
For all the opressed to arm
A chariot of thunder shall be seen
And bronze horns shall sound the alarm

Fists will raise like hammers
To a cloudy black sky
Bonds and chains fall to the ground

Children of all slaves
Stand united and proud
All people of bondage shall triumph
And live by the sign of...

Blood Fire Death

The moment is chosen
The Battlefield is bare
Take now thy stand people
The true ones don't fear

Now choose your weapons
And fall in the line
Choose well your colours
And follow the sign

Blood for all tears shed
And Fire for hate
Death for what shall become
All false ones fate

The standard bearer is chosen
And the day has just begun
Shadows growing long by the rising
Of the awakening sun

Fists raise like hammers
To a clear sunny sky
Bonds and chains fallen to the ground

Children of all slaves
Now united and proud
All people of bondage now triumph
And live by the sign of...

Blood Fire Death

Children of all slaves
Unite be proud
Rise out of darkness and pain

A chariot of thunder and gold
Will come loud
And a warrior of thunder and rain

With hair as white as snow
Hammer of steel
To set you free of your chains

And to lead you all
Where horses run free
And the souls of the ancient ones reign



Η ΕΙΚΟΝΑ: Πρόκειται για τον πίνακα "Åsgårdsreien" (1872 μ.α.χ.χ.) του Peter Nicolai Arbo, που βρίσκεται στην εθνική πινακοθήκη του Όσλο.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: Ο επίλογος απ' το διήγημα του Γκάλαντ Έλφλαντσον "Night Rider on a Pale Horse" (1980 μ.α.χ.χ.)

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: "Blood Fire Death" απ' τον ομότιτλο δίσκο των Bathory (1988 μ.α.χ.χ.)

ΥΓ.1 Το "Blood Fire Death" είναι τραγούδι σταθμός στην εξέλιξη του επικού μεταλλικού ήχου. Ουσιαστικά αναδιαμορφώνει και επαναπροσδιορίζει την "μεταλλική" επική τέχνη. Υπό την έννοια ότι την φέρνει σε άμεση αισθητική επαφή με το Ευρωπαϊκό συλλογικό ασυνείδητο. Αν δεν υπήρχε το epic metal θα το είχαν ανακαλύψει οι Bathory...

ΥΓ.2 24 χρόνια μετά την κυκλοφορία του συνεχίζω να ακούω το "B.F.D." με τα ίδια συναισθήματα. Και με την ίδια ένταση επίσης. Δέος, ιερή συγκίνηση, ηρωισμός! Η φωνή του πολεμιστή, ο καλπασμός των riff (και του rhythm section), τα χορωδιακά φωνητικά, τα απίστευτα ακουστικά μέρη... Ψηλέ μας λείπεις!

ΥΓ.3 Βρίσκω πολλά κοινά στον τρόπο γραφής του Έλφλαντσον και τις συνθέσεις του Quorthon. (Δεν αναφέρομαι στην θεματολογία.) Στα "Πράξη Πίστης" (του πρώτου) και "One road to Asa Bay" (του δεύτερου) δεν μιλάμε για απλά κοινά στοιχεία αλλά για πλήρη ταύτιση. Το ένα συμπληρώνει το άλλο αρμονικά. Δοκιμάστε το...