2011-TOP 20: THE BEST AND THE... REST!!!

Το 2011 (μ.α.χ.χ.) αποδείχθηκε μία άκρως ποιοτική και παραγωγική χρονιά. Η 1η δεκάδα της λίστας θα μπορούσε κάλλιστα να διεκδικήσει την πρωτιά σε κάποιο απ' τα προηγούμενα χρόνια. Δύσκολη η επιλογή και η αξιολόγηση. Στον αντίποδα, υπάρχουν αρκετοί δίσκοι που θα μπορούσαν δυνητικά να βρίσκονται στην λίστα αλλά δεν πρόλαβα να τους δώσω τον απαιτούμενο χρόνο για ένα επαρκή αριθμό ακροάσεων και -συνεπώς- ασφαλέστερα συμπεράσματα.

Τυχαία αναφέρω τα παραδείγματα των: Arrayan Path (Ira Imperium-πρώτη φορά δεν βάζω δίσκο του Λεπτού στην λίστα!), Dark Forest (Dawn Of Infinity), Dexter Ward (Neon Lights), Fortress Under Siege (The Mortal Flesh Of Love), High Spirits (Another Night), Innosense (Outcast), Isole (Born From Shadows), Manilla Road (Playground of the Damned), Wardrum (Spadework). Από την διαδικασία της επιλογής εξαιρέθηκαν τα ep (πχ. DarkBlack "Midnight Wraith" ή Wotan "Bridge to Asgard") και -προφανώς- οι επανακυκλοφορίες (ακόμη και σε σπάνιους/δυσεύρετους δίσκους όπως το ομώνυμο ντεμπούτο των Unholy Cadaver). Βαθιά ανάσα και πάμε:

1) HAMMERS OF MISFORTUNE - 17th Street

Έχω αναφερθεί πολλάκις με άκρως κολακευτικά σχόλια στην μπάντα του John Cobbett. Θα το επαναλάβω, θεωρώ τους Hammers of Misfortune ως την κορυφαία μπάντα των τελευταίων (πολλών) ετών και ως το αντίστοιχο των Rush (της χρυσής περιόδου) στον 21ο αιώνα. Για το "17th Street" δεν έχω πολλά λόγια. Μπάντα που παρουσιάζει πέντε σερί δίσκους σε τόσο ψηλά ποιοτικά επίπεδα, που δεν έχει μέτρια στιγμή (όχι δίσκο, αλλά ούτε τραγούδι) στην δεκαετή καριέρα της δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει. Ούτε καν στα λεγόμενα "ιερά τέρατα" του χώρου. Αχ αυτό το "The Day the City Died", πόσες φορές ακόμη στο repeat...

2) ARCH/MATHEOS - Sympathetic Resonance

Την περίμενα πως και πως την επιστροφή του J. Arch. Κι όχι μόνο δεν με διέψευσε, αλλά -τουναντίον- μ' άφησε με το στόμα ανοιχτό. Μοντέρνο, ποιοτικό, προοδευτικό heavy metal με το αηδόνι σε μεγάλη φόρμα και το πατριωτάκι μας (Matheos) να βάζει φωτιά στην κιθάρα. Μακράν καλύτερο απ' ότι κυκλοφόρησαν οι Fates τα τελευταία (αρκετά) χρόνια. Ιδιαίτερα για το 14λεπτο έπος "Stained Glass Sky" η όποια περιγραφή αδυνατεί να αποδώσει το μεγαλείο του! Αν θυμάμαι καλά πρέπει να είναι ο μοναδικός δίσκος που του έκανα κριτική πέρυσι.

3) GRAYCEON - All We Destroy

Αυτός ο δίσκος (μου) ήρθε από το πουθενά. Μεγάλη κατραπακιά, την έφαγα κατακούτελα. Δεν τους γνώριζα παρότι έχουν κι άλλους δύο δίσκους στο ενεργητικό τους. Τριμελές συγκρότημα, χωρίς μπάσο (το ρόλο έχει αναλάβει το cello). Ατμοσφαιρικό αλλά βαρύ, μελαγχολικό αλλά ανατατικό, υψηλή τέχνη πάνω από μουσικές ταμπέλες. Θα θυμίσουν κάτι από τα ξεκινήματα των Hammers of Misfortune. Το cello με τη ιδιαίτερη αισθητική και τα ηχοχρώματά του, καθώς και τα εκπληκτικά φωνητικά της Jackie Perez Gratz "ανεβάζουν" τον δίσκο στον ουρανό της αισθητικής και της έμπνευσης. Απαραίτητη ηχητική υπόκρουση στις υπαρξιακές μας αναζητήσεις.

4) LEVIATHAN - At Long Last, Progress Stopped To Follow

Μπάντα που μεγαλούργησε (αν και πέρασε απαρατήρητη, έτσι γίνεται συνήθως) στα μέσα των 90ies. Επιστροφή με δίσκο πέρυσι, 14 χρόνια μετά το "Scoring The Chapters". Το άλμπουμ με τον τίτλο σιδηρόδρομο (At Long Last, Progress Stopped To Follow) πιστοποιεί πόσο μας έλειψαν. Λυρισμός, απίστευτες μελωδίες, γλυκιά μελαγχολία, αυτοσαρκασμός γιατί ξέρουν που πατάνε (άκου το "Acapello Gold"), progressive με έμφαση στην τραγουδοποιία, δηλαδή στην ουσία κι όχι στην επίδειξη. Ευλογημένοι απ' τις μούσες, "χτυπημένοι" απ' την κατάρα του καλλιτέχνη. Βαρύ το τίμημα "όμως για λίγη περηφάνεια το άξιζε", που θα έλεγε και ο Ελύτης...

5) MARTIRIA – On The Way Back

Τους παρακολουθώ από τα ξεκινήματά τους. Κάτι η κοινή μας αγάπη για τους Warlord, κάτι ο Rick Anderson (a.k.a. Damien King III) στα φωνητικά... Παρότι έχω την δισκογραφία τους ποτέ δεν τους θεωρούσα κάτι περισσότερο από καλό και τίμιο συγκρότημα. Και ήρθε το "On The Way Back" να φέρει τα πάνω-κάτω! Τι δισκάρα είναι αυτή; Είχαν τέτοιες δυνατότητες και τις έκρυβαν; Επικό heavy metal υψηλών προδιαγραφών και -επιτέλους- ο Damien King III τραγουδά καλά. (Όχι τίποτε άλλο, μα αναρωτιόμουνα πως τον πήρε ο Tsamis.) Ξέφυγαν από τη σκιά των Warlord (αν κι οι επιρροές παραμένουν) και κοιτούν τα μεγαθήρια του χώρου στα μάτια. Η σοβαρή Ευρωπαϊκή επική τέχνη σε νότες. ΔΙΣΚΑΡΑ!!! Epic metal or no metal at all...

6) BLOOD CEREMONY - Living With The Ancients

Στην (σκοτεινή) εποχή όπου η θεοκρατία είχε επικρατήσει πλήρως (με τις γνωστές μεθόδους) κι είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στο κοινωνικό γίγνεσθαι ταύτιζαν τους εθνικούς θεούς με τους δαίμονες, τον σατανά κι όλα τα σκοτεινά όντα που είχε πλάσει το άρρωστο μυαλό τους (για ευνόητους λόγους). Τότε "γεννήθηκε" το υβρίδιο του "σατανο/παγανισμού". Είχε την γοητεία του, μέχρι εκεί όμως! Από κείνη την εποχή εμπνέονται στιχουργικά οι Blood Ceremony, οι οποίοι μας παρουσίασαν πέρυσι το εξαιρετικό "Living With The Ancients". Dark/Doom rock επηρεασμένο από τα μεγαθήρια των τελών 60ies-αρχών 70ies (πχ. Black Sabbath, Black Widow, Uriah Heep, Jethro Tull). Τρομερές συνθέσεις, ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, ωδή στον Πάνα. Παγανισμός (έστω και "υβριδικός") με τα πλήκτρα να "ζωγραφίζουν" και το φλάουτο να προσδίδει μία ξεχωριστή, "εωσφορική" διάσταση...

7) SINISTER REALM - The Crystal Eye

Όταν πήγα ν' ακούσω τον δίσκο περίμενα doom (λόγω ντεμπούτου). Και, ξάφνου, σκάει ο κεραυνός που φέρει τον τίτλο "Winds Of Vengeance". Ωπ, τι γίνεται εδώ; Τι riffάρα, τι ρυθμοί είναι τούτοι; Παθιασμένο, εμπνευσμένο, καυλωμένο, ατσάλινο, ανδρίκειο επικό μέταλλο που ΓΑΜΑΕΙ!!! (Sorry ladies για την λεκτική παρεκτροπή, αλλά ορισμένα πράγματα δεν χωρούν σεμνοτυφίες!) Ο λόγος για τους Sinister Realm και το (τρομερό και φοβερό) "The Crystal Eye" που έσκασε στα ηχεία μου με κρότο ανάλογο μ' αυτόν που κάνει ο κεραυνός του Δία ή το σφυρί του Tor (ή Thor). Δόξα, τιμή ανδρεία, ύμνοι μάχης, "ατσάλινα" riff, solos που εξαπολύουν επιθέσεις, φωνή που καθοδηγεί στην μάχη, rhythm section που δίνει τον ρυθμό, πολεμική μηχανή σε πλήρη δράση. Δισκάρα, μάλλον τους αδικώ με την 7η θέση. With Swords Held High...

8) JAG PANZER - The Scourge Of The Light

Λατρεμένη μπάντα κι άκρως "αδικημένη". Σ' έναν σοβαρό (μη εμπορευματοποιημένο δηλαδή) κόσμο θα είχε αναγνωριστεί ως το σημαντικότερο h.m. συγκρότημα, λόγω διάρκειας. Συγκροτήματα με καλύτερους δίσκους θα βρεις, με τόση διάρκεια (τρεις δεκαετίες) στο υψηλό επίπεδο δε νομίζω πως θα βρεις. Δεν αναμασά, ούτε αντιγράφει το παρελθόν όπως κάνουν οι περισσότερες "παλιές" μπάντες. Το "The Scourge Of The Light" είναι μία ακόμη χρυσή σελίδα στο προσωπικό τους κεφάλαιο της h.m. μυθολογίας. "Call To Arms" (ύμνος), "Overlord" (έπος), Burn (κεραυνός), "Condemned To Fight", " The Setting Of The Sun", "The Book Of Kells" (μαγεία)... Συνυπολογίστε και την απόλυτη h.m. φωνή (Τύραννε, γύρνα πίσω!) να σφραγίζει το αποτέλεσμα. Το σοβαρό heavy metal είναι εδώ!

9) L' IMPERO DELLE OMBRE - I Compagni di Baal

Στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα ξεκινούσε ένα Ιταλικό συγκρότημα που κυκλοφόρησε τρεις εκπληκτικούς prog/power δίσκους και μετά έχασε τον προσανατολισμό του. Το παλεύει ακόμη και σήμερα αλλά... περασμένα μεγαλεία. Η φλόγα χάθηκε και οι Eldritch (γι αυτούς ο λόγος) δεν έγιναν η μπάντα που υποσχόταν στα ξεκινήματά της. Ο λόγος; Έχει όνομα: Oleg Smirnoff (a.k.a. G. Biagini), ο πληκτράς. Έφυγε και η μπάντα έπεσε κατηγορία(-ες). Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους L'Impero Delle Ombre; Ο εν λόγω κύριος δηλώνει εντυπωσιακό παρών στο "I Compagni di Baal". Βοηθά στην σύνθεση, ενορχηστρώνει, συμπληρώνει τον ήχο κι όπου χρειάζεται παίρνει την μπάντα στις πλάτες του. Άνθρωπος-ορχήστρα. Ακούστε το (καλό) ομότιτλο ντεμπούτο της μπάντας, ακούστε και τούτο. Μέρα με την νύχτα. Τι εστί L'Impero Delle Ombre; Ιταλικό heavy rock (μίξη doom, space, pomp/prog) συγκρότημα με σκοτεινή (βλ. horror) θεματολογία. Άριστη γνώση της εποχής (back to the 70ies), όμορφες ιδέες, υπέροχη ατμόσφαιρα και εκπληκτικά πλήκτρα! Ίσως αν έγραφα το όνομα της εταιρείας εξ' αρχής να γλίτωνα την παρουσίαση. Black Widow Records, εγγύηση...

10) WHILE HEAVEN WEPT - Fear Of Infinity

Οι While Heaven Wept προέρχονταν από δύο εκπληκτικούς (ήδη κλασικούς) δίσκους και το βήμα ήταν δύσκολο. Στραβοπάτησαν μεν, δεν γκρεμοτσακίστηκαν δε. Το "Fear Of Infinity" στέκεται σε (παν)ύψηλα ποιοτικά επίπεδα (πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά;), ένα σκαλοπάτι όμως χαμηλότερα από τα προηγούμενα. Το αγαπώ, μα δεν το λατρεύω. Απ' τους While Heaven Wept έχω πάρα πολύ μεγάλες απαιτήσεις, αυτοί μου τις δημιούργησαν. Δισκάρα πάντως σε κάθε περίπτωση. Ξεχωριστό, ιδιαίτερο h.m. που δεν θυμίζει τίποτα παρά μονάχα τους δημιουργούς του. Σημαντικό αυτό, ιδιαίτερα στην εποχή μας όπου δείχνουν να έχουν παιχθεί τα πάντα. Απαραίτητο σε κάθε σοβαρή και ενημερωμένη h.m. δισκοθήκη.

11) SATAN'S HOST - By The Hands Of The Devil

Δεύτερη παρουσία του "Τυράννου" στο top-20. Τι φταίω εγώ που κάνει τις πιο ακραίες, τις πλέον αφιονισμένες ερμηνείες της καριέρας του; "Δαιμονισμένο" US Power με διάσπαρτα black στοιχεία που ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα του. Ατσάλι από τα φλογισμένα βάθη της κόλασης!

12) CROM – Of Love And Death

Οι (ο) Crom είναι, κατ' ουσίαν, αυτό που λέμε one man band. Μας έρχονται από την Γερμανία και αρέσκονται στον επικό ήχο. Σε σχέση με το ντεμπούτο τους ("Vengeance", 2008) τούτο είναι λιγότερο μυθικό, πιο "ανθρώπινο" (δεν τολμώ να πω, εσωστρεφές) αλλά εξίσου επικό. Όμορφα τραγούδια, υπέροχες μελωδίες και ηχοχρώματα, Bathorικές σκιές εδώ κι εκεί (πχ. στο "Lifetime"), κάποια gothic περάσματα ("Just One Blink"), μοναδική ατμόσφαιρα.

13) DARKEST ERA -The Last Caress of Light

Ετούτους τους είχα προσέξει από το ντεμπούτο τους: το ep "The Journey Through Damnation", με το οποίο είχα πάθει ένα μικρό σοκ. Το πρώτο full-length το περίμενα πως και πως. Δεν απογοητεύτηκα. "The Morrigan" και τα μυαλά στο μίξερ. Δεν μπορεί, κάτι πρέπει να έχει το νερό στην Ιρλανδία. Epic metal to the end... the Irish way!!!

14) CONFLICTED - Never Be Tamed

Καναδοί που παίζουν prog/power. Δεν φτάνουν αυτά; Το "Never Be Tamed" είναι το ντεμπούτο τους. Ψάξτε το... (Και μία κόπια στους Symphony X, άμεσα!)

15) PRIMORDIAL - Redemption At The Puritans Hand

Κι αυτούς πιθανά τους αδικώ. Ιδιαίτερη μπάντα, μοναδική στο είδος της. Ένα ακόμη διαμάντι στο βασίλειο του ρεαλιστικού έπους. Η δραματική σύγκρουση των αντιθέσεων, η τραγικότητα του πολέμου, η αναγκαιότητα της μάχης, πραγματικός παγανισμός, πυρρίχιοι χοροί, κάθαρση. Απλά ακούστε το απίστευτο έπος "The Puritan's Hand". Αν δεν σας κολλήσει τα μυαλά στον τοίχο, λάθος μουσική ακούτε...

16) FALCONER – Armod

Τους είχα προσέξει στο ομότιτλο ντεμπούτο τους (2001). Στην πορεία, κάπου με έχασαν. Κάποια εσωτερική φωνή μ' έκανε να ασχοληθώ και πάλι "ζεστά". Ευγενικό, λυρικό έπος που εμπνέεται (μουσικά-στιχουργικά) από τις παραδόσεις της χώρας τους. Συν τοις άλλοις, έχουν τα ούμπαλα να τραγουδούν στην μητρική τους γλώσσα (Σουηδικά) κάτι που τους τιμά. Όμορφος δίσκος...

17) GRAVEYARD - Hisingen Blues

Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως άκουσα πάρα πολλές από τις blues-hard περσινές κυκλοφορίες. Απ' όσες άκουσα όμως τούτο ξεχωρίζει σαν την μύγα μες το γάλα. Τελικά απ' τις στάχτες των (μεγάλων) Norrsken βγήκαν δύο γκρουπάρες: οι Witchcraft και οι Graveyard. Όποιος αγαπά το 70ies hard και δεν τους έχει ακούσει να το πράξει άμεσα!

18) TÝR – The Lay Of Thrym

Τελικά τα "Ragnarok"-"Land" (ογκόλιθοι αμφότεροι του epic metal) είναι απλησίαστα. Ηθελημένα ή μη, οι Tyr έχουν ρίξει τον πήχη. Παραμένουν (πολύ) καλό συγκρότημα, αλλά όχι για απάτητες κορυφές. Αγαπημένοι όπως και να 'χει...

19) HEATHENDOM - The Symbolist

Μπάντα υψηλών προδιαγραφών (σε παγκόσμια κλίμακα) αγαπούν το (υπερ)τεχνικό power των 90ies. Ακροβατούν ανάμεσα στην Σουηδική σκηνή και το US metal των Sanctuary. Εξαιρετικό το ντεμπούτο ("Nescience"), εξαιρετική και η συνέχεια. Τεχνικό, φρέσκο, υπέρβαρο, μοντέρνο h.m. Άμα ήταν ξένοι θα είχαν απασχολήσει περισσότερο κόσμο. Κρίμα.

20) WISHDOOM – Helepolis

Επικό h.m. υπερήφανο, αγέρωχο από τους Θεσσαλονικείς. Η μάχη των Πλαταιών, η κεφαλή θεών, θεαινών κι ανθρώπων ("Zeus the Thunderer"), οι γιοι του Crom, οι υπερασπιστές του ατσαλιού. Epic metal όπως το ξέρουμε και το αγαπήσαμε...

ΥΓ. Οι αντίστοιχες λίστες των περασμένων ετών: 2008, 2009, 2010.