Arch / Matheos - "Sympathetic Resonance" (review)

Εν μέσω κρίσης (μ' ότι αυτό συνεπάγεται) και -κατ' επέκταση- μίας αλληλουχίας γεγονότων δεν είχα την ευκαιρία, τον απαιτούμενο χρόνο και κυρίως την διάθεση ν' ασχοληθώ με το κομμάτι των δισκοπαρουσιάσεων. Όχι τίποτε άλλο, μα φέτος βγήκε μία πλειάδα πολύ καλών δίσκων κι αισθάνομαι πως μία απλή αναφορά στην μηνιαία (play) λίστα δεν με καλύπτει. Ο μόνος λόγος που κάνω δισκοκριτικές (όταν, αραιά και που, τις κάνω) είναι γιατί θέλω, μ' αυτόν τον τρόπο, να "επιστρέψω" κάτι στον καλλιτέχνη για τα όσα μου προσέφερε.

Προλογικά τέρμα, πάμε στο διά ταύτα: "Sympathetic Resonance"!!! Η μεγάλη επιστροφή του John Arch στα μουσικά δρώμενα! (Το ep "A Twist Of Fate" του 2003 δεν έφτασε ούτε για πρόγευμα.) Ουσιαστικά μιλάμε για καινούριο Fates Warning δίσκο με τον παλιό τραγουδιστή! (Αυτό το Arch / Matheos ως τίτλο του γκρουπ μου θυμίζει τους Heaven and Hell! Τι Heaven and Hell και κουραφέξαλα, Black Sabbath ήταν...) Δείτε σύνθεση:

John Arch - vocals (former Fates Warning)
Jim Matheos - guitars (Fates Warning, OSI)
Joey Vera - bass (Armored Saint, Fates Warning, Seven Witches)
Bobby Jarzombek - drums (Halford, Fates Warning, Riot)
Frank Aresti - additional lead guitar (Fates Warning)

Και πάμε στην ουσία: με βάση τα δικά μου αισθητικά κριτήρια το "S.R." προβάλει ως φαβορί όχι μόνο για δίσκος της χρονιάς, αλλά και εκ των κορυφαίων της νέας δεκαετίας. Πείτε το progressive, πείτε το σύγχρονο US Metal, πείτε το όπως αγαπάτε αλλά μην το αγνοήσετε. "Στάζει" ποιότητα από την εναρκτήρια νότα μέχρι το φινάλε. Σοβαρό, έντεχνο, άρτιο. Εγκεφαλικό μα και έντονα συναισθηματικό. Μοντέρνο όσο και κλασικό. "Ογκώδες" αλλά με απίστευτες μελωδίες. Εντυπωσιακό μα και ουσιώδες. Ολοκληρωμένο, πλήρες...

Μακροσκελείς συνθέσεις, "περίεργα" μέτρα, πάμπολλες αλλαγές κι ακόμη περισσότερο λυρισμό. Άψογα ενορχηστρωμένο, εκπληκτικά εκτελεσμένο. Και (φυσικά) οι "φευγάτοι" στίχοι του Arch. Μουσική για σοβαρούς (βλ. απαιτητικούς) ακροατές που αναζητούν την περιπέτεια κι όχι την ευνουχισμένη ασφάλεια (safe) στην τέχνη. Κυριαρχικό ρόλο στην ακρόαση απαιτούν οι εξωπραγματικά ιδιόμορφες ερμηνείες του αηδονιού, John Arch.

Δεν υπάρχει λόγος να εκθειάσω ξεχωριστές συνθέσεις. Όλες (μα όλες) σε δυσθεώρητα επίπεδα ποιότητας και λειτουργούν ακόμη καλύτερα ως σύνολο. Ούτε νότα αχρείαστη. Δεν μπορώ να μην κάνω όμως μια ξεχωριστή αναφορά στο 15λεπτο "Stained Glass Sky", ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει τα τελευταία (αρκετά) χρόνια. Τα τρία πρώτα λεπτά δε, είναι η τελειότητα σε νότες, αυτό που αποκαλώ μουσικό οργασμό τέτοιας έντασης και ποιότητας που σπανίζει (κι όχι μόνο στις μέρες μας)...