UDO: ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΒΙΝΤΕΟ ΚΛΙΠ
20 Μαΐου επιστρέφουν οι (ο) U.D.O. Το νέο άλμπουμ (όπως είχαμε γράψει προμηνών) θα ονομάζεται "Rev-Raptor" και θα κυκλοφορήσει από την AFM Records. Η μπάντα του πρώην τραγουδιστή των Accept έχει έτοιμο video clip. Πρόκειται για το (νέο τραγούδι) "Leatherhead". Δικό σας:
Πολύ καλό
ΑπάντησηΔιαγραφήΓέρασε ο UDO
Μ' ενοχλεί λιγάκι ο πλαστικός ήχος των τυμπάνων. Το riffing είναι καλούτσικο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τελευταιο καλό αλμπουμ του ήταν το Faceless World. Μετά επρεπε να πάρει σύνταξη. Τεράστια προσωπικότητα ( ήμουν κάποτε από τους φανατικότερους οπαδούς του ), αλλά δεν έχει κάτι αξιολογο να δείξει τα τελευταία 20 χρόνια !
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ήμουν ποτέ φαν ούτε του Udo ούτε των Accept (πλην τραγουδιών, βεβαίως-βεβαίως).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ' την άλλη του αναγνωρίζω προσωπικότητα και στυλ.
(Τον είχα γνωρίσει προ ετών...)
Eliasp, μην ξεχνας το "υπερτατο"...κατ εμε....Holy!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου AchiLLeS.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ ότι τόσο οι Accept, όσο και ο UDO στη σόλο καριέρα του
παίζουν ένα "λαϊκό" h.m. απευθυνόμενο στα επιδερμικά κριτήρια του μέσου metal fan.
Καλά τραγούδια βρίσκω, μεγάλο δίσκο όχι...
Καλα τωρα, μην τα ισοπεδωνουμε και ολα. Oi Accept ηταν ηγετες της μεταλ σκηνης, στο πρωτο μισο της δεκαετιας του 80, μαζι με τους Maiden και τους Priest. Albums οπως τα Balls to the wall, metal heart, breaker, restless and wild, εχουν μεινει κλασσικα, και το 90% των συγκροτηματων θα ηθελαν να εχουν κυκλοφορησει παρομοιας ποιοτητας δουλειες.Οι Accept ηταν αυτοι που εδωσαν τον ογκο, στον ηχο του ευρωπαικου μεταλ. Καποιες ατελειες στους στιχους, δικαιολογουνται, οταν δεν εισαι αγγλος η αμερικανος και επιλεγεις την αγγλικη γλωσσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τους Priest και τους Accept και τους Maiden τους θεωρούσα (κι εξακολουθώ να τους θεωρώ) υπερεκτιμημένους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αντίστοιχη αμερικανική σκηνή (μιλάω πάντα για το πρώτο μισό των 80ies, γιατί στο 2ο μισό δεν υπάρχει καν θέμα σύγκρισης)
μας τροφοδότησε με δίσκους και συγκροτήματα ογκόλιθους ποιότητας όπως: Queensryche, Virgin Steele, Warlord, Manowar, Jag Panzer, Lizzy Borden, Armored Saint και σίγουρα ξεχνάω άλλα τόσα.
Ας μην ταυτίζουμε τις πωλήσεις και, κατ' επέκταση, την προσβασιμότητα (του γκρουπ) σε ευρύ κοινό με την τέχνη.
Η ποσότητα και η ποιότητα είναι κατά κανόνα μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα.
Τους QUEENSRYCHE και τους MANOWAR τους θεωρώ ισάξιους με τους παραπάνω ογκόλιθους . Τα υπόλοιπα συγκροτήματα που αναφέρεις, αν και καλά, δεν αντέχουν σε καμία σύγκριση με τα μεγαθήρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς εχει επικρατήσει, κυρίως στη μουσική βιομηχανία , η άποψη ότι το εμπορικά αποτυχημένο είναι και ποιοτικό. Αυτή η άποψη, αν και αδικαιολόγητη για εμένα, είναι απολύτως κατανοητή ως προς τους σκοπούς που εξυπηρετεί. Η τεχνη εχει το καλό οτι μπορεί ο καθένας να την αντιληφθεί όπως του αρέσει και όπως τον συγκινεί. Επομένως δεν είναι σωστό να καταδικάζεται κάτι που συγκινεί εκατομμύρια ανθρώπους και να συγκρίνεται με κάτι που αγγίζει ελάχιστους.
α) Αν και μου αρέσουν οι μουσικές συζητήσεις βαριέμαι (τούτη την περίοδο τουλάχιστον) τις αναλύσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρη του διαλόγου όμως ας κάνω μια απόπειρα.
Η μουσική παιδεία του Tsamis ή του Defeis είναι έτη φωτός ανώτερη απ' αυτή των Ευρωπαίων "συναδέλφων" τους.
Είναι σαν να συγκρίνεις τον Μπετόβεν με τους μουσικάντηδες που παίζουν στα λαϊκά πανηγύρια.
Δεν μπορώ να συγκρίνω το "Noble Savage" ή το "And the Cannons of Destruction Have Begun"
με οτιδήποτε αντίστοιχο έβγαλε η Ευρώπη στο 1ο μισό των 80ies.
(Πλην, ίσως, Diamond Head και Rising Force!)
Επιμένω και για τα άλλα συγκροτήματα που ανέφερα στο παραπάνω σχόλιο
(π.χ. το "The Crucifix" ή το "Harder Than Steel" ισοπεδώνουν δισκογραφίες) αλλά ας μην το κουράσω…
β) Διαφωνώ οριζόντια και κάθετα με την τοποθέτησή σου: «Δυστυχώς έχει επικρατήσει,
κυρίως στη μουσική βιομηχανία, η άποψη ότι το εμπορικά αποτυχημένο είναι και ποιοτικό.»
Η μουσική βιομηχανία μόνο με όρους πωλήσεων σκέφτεται και λειτουργεί.
Την ποιότητα την έχει … γραμμένη!
Ίσως έχει επικρατήσει (ως άποψη) σε άλλους τομείς, όχι όμως στα αδηφάγο τέρας της μουσικής βιομηχανίας…
γ) Τώρα στο τι είναι τέχνη, ανοίγεις τεράστιο θέμα.
Είχα γράψει ένα δοκίμιο σ’ εποχές αρχαίες κι αδυνατώ να το αναλύσω στον περιοριστικό χώρο των σχολίων…
Καλησπέρες!!!!!!
Στο πρώτο δεν έχω κάτι να προσθέσω, είναι ξεκαθαρω ότι διαφωνούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο δεύτερο συμφωνούμε. Αν πρόσεξες κι εγώ γράφω παρακάτω ότι «Αυτή η άποψη, αν και αδικαιολόγητη για εμένα, είναι απολύτως κατανοητή ως προς τους σκοπούς που εξυπηρετεί.» Φυσικά και η μουσικη βιομηχανία ενδιαφέρεται μόνο για πωλήσεις. Μονο που μουσική βιομηχανία για μένα είναι και οι μικρές ή ανεξαρτητες δισκογραφικές , που δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρυματα, ούτε φυσικά υπάρχουν για το καλό της τέχνης. Λογικά θα γνωρίζεις καλύτερα από εμένα ( αν θυμάμαι είχες πει κάποτε ότι είχες συνεργαστει με κάποιο μουσικό περιοδικό ) πως λειτουργεί το σύστημα με την αλληλοεξάρτηση εταιριών και μουσικού τύπου και ΜΜΕ, με ποιους όρους δίνονται οι διαφημιστικές καταχωρήσεις και με ποια ανταλλάγματα.
Τωρα για την ποιότητα, αυτή εξαρτάται από πολλά πράγματα. Από την σύνθεση, από το στίχο, από τη φωνή του τραγουδιστή, από την προσεγμένη παραγωγή, από το εξώφυλλο, από το μέσα, από ... από ...από... το σύνολο είναι αυτό που μετράει. Για μένα , αν κάτι καταφέρει να με συγκινήσει , είναι ποιοτικό, και ας είναι και …Bon Jovi.
Μεταλλικές καληνύχτες !!!