ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ 2010

Μπορεί στον σκληρό μου δίσκο να υπάρχουν αρκετοί φετινοί δίσκοι (Darkest Era, Jag Panzer, Evergrey, Presto Ballet, DoomSword, Cauldron, Overdrive, Emerald Sun) που περιμένουν υπομονετικά τις ακροάσεις που δικαιούνται (κι όσοι καλύψουν τα αισθητικά μου κριτήρια, θέση στην δισκοθήκη μου) όμως δεν μπορούσα ν' αφήσω την τελευταία χρονιά της 1ης δεκαετίας του 21ου αιώνα να "περάσει" χωρίς σχολιασμό για το τί παραδίδει στον χρόνο-κριτή και στο ιερό βιβλίο της heavy metal μυθολογίας.

Συνεπώς, μία ματιά στους 20 δίσκους που ξεχώρισα από το 2010. Εδώ η αντίστοιχη λίστα του 2009 κι εδώ του 2008. Πάμε...

1. MINDWARP CHAMBER-Supernova
Τα λόγια περιττεύουν. Όσοι είναι βαπτισμένοι στα ιερά νερά του US Metal δεν χρειάζονται παρασύνθημα όταν το σύνθημα είναι: Scott Huffman (η φωνή των θεών Syris στο Unseen Forces και των επίσης θεών Spirit Web). Είχα τις επιφυλάξεις μου μετά τη φυγή του Brent Sullivan αλλά τα παλληκάρια με διέψευσαν. Τί παίζουν; Ένα εξαιρετικής ποιότητας λυρικό prog/power με ατέλευτη γνώση του χώρου, έμπνευση και μεράκι. Σοβαρό, έντεχνο h.m. που αποστρέφεται τις μόδες και τις εφήμερες τάσεις. Το Closer To Heaven είναι υπέρτατος ύμνος (το ορχηστρικό του μέρος είναι δωρεάν h.m. σεμινάριο), το Icons of Evil US Power κεραυνός, ενώ στο Last Ember Fades μας θυμίζουν πως "στηνόταν" στα 80ies οι μπαλάντες. Αδικαιολόγητος που δεν τους έκανα παρουσίαση, ίσως επανορθώσω.

2. EREB ALTOR-The End
Το Hammerheart της δεκαετίας. Υπενθυμίζω τον επίλογο απ' την κριτική που τους είχα κάνει: «...Εσείς οι λίγοι πάρτε τον καινούριο δίσκο των Ereb Altor. Πηγαίνετε κατ' ευθείαν στο τελευταίο τραγούδι, στο δωδεκάλεπτο The Final War. Ακούστε το με προσοχή και σβηστά φώτα. Δείτε το πνεύμα του Quorthon να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Δεν θα καταφέρετε να κοιμηθείτε το βράδυ, σας βεβαιώ. Ποτέ μία αντιγραφή δεν έκρυβε τόσο μεγαλείο, πόνο, μελαγχολία, ηρωισμό, ανάταση. Βλέπω τον ψηλό να χαμογελά στην Βαλχάλα. ΕΠΟΣ, ΣΟΚ, ΔΕΟΣ, η τρίχα κάγκελο, ΔΕΟΣ!!!»

3. PROCESSION-Destroyers Of The Faith
DOOOOOOMMMMMMMM!!!!!!!!!!!!! Ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς στο είδος του. Μεγάλες διάρκειες, πένθιμο αλλά ανατατικό, εκπληκτική κιθαριστική δουλειά. Pure fucking heavy metal. Πόνος, μάχη, σκοτάδι, το αίμα της ψυχής, κάθαρση. Οι συνειδητοποιημένοι φίλοι των Warlord ας ακούσουν το Chants Of The Nameless. Τους υπόσχομαι ένα ευχάριστο σοκ. Οι Candlemass μπορούν τώρα να αναπαυτούν (θα έπρεπε να το έχουν κάνει ήδη).

4. ETRUSGRAVE-Tophet
Ιδανική συνέχεια του εκπληκτικού ντεμπούτου (Masters of Fate). Εξαιρετικής ποιότητας "ψαγμένο" επικό μέταλλο από τη γείτονα Ιταλία. Οι φίλοι των Dark Quarterer και των Adramelch (και πιθανά μόνο αυτοί) θα τους εκτιμήσουν δεόντως. Το ατσάλι στραφταλιάζει στα κιθαριστικά θέματα του Serena και οι πολεμικές ιαχές του Sbaragli σε καλούν στο πεδίο της μάχης.

5. BLIND GUARDIAN-At the Edge of Time
Δεν τους είχα ξεγραμμένους αλλά τέτοια δισκάρα δεν την περίμενα, το ομολογώ. Μου κόλλησε τα μυαλά στον τοίχο. Έχει τα πάντα, απ' όλες τις περιόδους του γκρουπ, σοφά επιλεγμένα και εξόχως προσαρμοζόμενα στο σήμερα. Power metal κεραυνοί, συμφωνικά έπη, κέλτικη μπαλάντα, ανατολίτικα ηχοχρώματα, εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις, τρομερά ρεφρέν, κιθάρες που "κεντάνε", μεγαλοπρέπεια, ευγένεια. Ποιός τόλμησε να αμφισβητήσει και να προκαλέσει τους βασιλιάδες του EuroPower;

6. MEKONG DELTA-Wanderer on the Edge of Time
Εγκεφαλικό, υπερτεχνικό, "περίεργο", δύσκολο άκουσμα. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο απ' αυτό το τόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό συγκρότημα. Υψηλά μαθηματικά, γεωμετρημένα μουσικά θέματα, τρομακτική έμπνευση, πειθαρχημένο ταλέντο που ξεχειλίζει. Η αυστηρότης της μορφής, η κλασικιστική σοβαρότητα, οι εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις. Τούτο δεν είναι απλά "μουσική" είναι τέχνη που πηγάζει απευθείας απ' τους μεγάλους κλασικούς. Μοντέρνα κλασική μουσική. Ίσως και να τους αδικώ με την 6η θέση.

7. SLOUGH FEG-The Animal Spirits
Σταθερή αξία εδώ και πολλά χρόνια. Δεν (σε) απογοητεύουν. Περήφανοι, αγέρωχοι, μοναδικοί. Ένας ακόμη (πολύ) καλός δίσκος στο ενεργητικό τους. Crossover με την "αρχαία" έννοια. Το μεταίχμιο όπου το hard rock δίνει την σκυτάλη στο (πρωτο)metal. Προσθέστε κέλτικες επιρροές, κιθάρες που κελαηδάνε, την φωνάρα του Scalzi και κυρίως τους "ψαγμένους" στίχους κι έχετε εικόνα. Αχ αυτό το Second Coming...

8. DARKING-Sons Of Steel
ΕΠΟΣ!!! Ιταλικό ατσάλι. Ντεμπούτο και πολλές προσδοκίες. Γυαλίστε τις ασπίδες, υψώστε τα ξίφη και τραγουδήστε μαζί τους τον ύμνο του αγνώστου στρατιώτη (My Name is No One). Ψηλά ο πήχης για την συνέχεια. Τελικά στη γείτονα χώρα άλλοι έχουν τ' όνομα και άλλοι τη χάρη (στο επικό h.m. τουλάχιστον)...

9. BALROG-A Dark Passage
Ιταλοί που παίζουν US Power; Γιατί όχι; Ευθυτενές, τραχύ, πολεμικό. Ντεμπούτο και τούτο αν και ουσιαστικά είναι η επαναηχογράφηση του 2ου demo τους με νέο τραγουδιστή. Ειδικά το The Rise είναι ύμνος.

10. THERION-Sitra Ahra
Ένα ακόμη μεγαλεπήβολο συμφωνικό αριστούργημα των Σουηδών(;;;) Αν και τους είχα χάσει στην πορεία με ξανακέρδισαν. Κλασικιστικές μελωδίες και ενορχηστρώσεις με μια 70ies prog τεχνοτροπία και προσέγγιση. Τιμούν ποικιλοτρόπως το παρελθόν τους (σχεδόν όλες τις περιόδους) και κοιτούν το μέλλον...

11. ARRYAN PATH-Terra Incognita
Η Ελληνική παράδοση παντρεύεται με τη Δυτική μουσική και παράλληλα ερωτοτροπεί με την λάγνα Ανατολή. Εξαιρετικής ποιότητας λυρικό h.m. με τρία μεγαέπη. (Αν ήταν και τα υπόλοιπα τραγούδια σ' αυτό το επίπεδο θα μιλούσαμε για δίσκο σταθμό.) Ειδικά το 10λεπτο Cassiopeia είναι απ' τις καλύτερες συνθέσεις της περασμένης δεκαετίας.

12. ANTITHESIS-Dreaming Reality
Λατρεμένο US Power. Ορμητικό, επιβλητικό, τεχνικό, δύσκολο. Ισάξιο του ντεμπούτου (Dying for Life) ίσως κι ελαφρώς καλύτερο. Άγρια ομορφιά που δε φανερώνεται στα μάτια των κοινών θνητών και δε στοχεύει σε πωλήσεις. Αυτές αφορούν τους εμπόρους κι όχι τους καλλιτέχνες...

13. ARMORED SAINT-La Raza
Αγαπημένη μπάντα. Παρότι τους είχα ξεγραμμένους με διέψευσαν με τον πιο εμφατικό τρόπο. Ποιοτικό μελωδικό h.m. με έμπνευση, πλουραλισμό και τον Bush όταν τραγουδά σε σοβαρό συγκρότημα δείχνει τις πραγματικές δυνατότητές του. Παραθέτω απόσπασμα από την κριτική: «Οι "άγιοι με τις πανοπλίες" έβγαλαν δίσκο που όχι μόνο δεν ντρέπεται να κοιτάξει το ένδοξο παρελθόν στα μάτια, μα απαιτεί... Κι αν σας προβληματίσει το "συμβατικό" ξεκίνημα κάντε υπομονή, μετά τα δύο-τρία πρώτα τραγούδια ο δίσκος απογειώνεται. Αλλού πιο στακάτος, αλλού πιο μελωδικός (στα όρια των blues). Το ρεφρέν στ' ομότιτλο θυμίζει έντονα Priest αλλά είναι τόσο καλό που συγχωρείται, ενώ το επιλογικό Bandit Country μας αποχαιρετά μεγαλοπρεπώς. Παράκληση, μην αργήσετε άλλα δέκα χρόνια για τον διάδοχο...»

14. MASTERMIND-Insomnia
Και τούτους τους είχα κριτικάρει. Την παραθέτω αυτούσια: «Τούτοι συμπληρώνουν είκοσι χρόνια στο κουρμπέτι. Τους ήξερα ως όνομα μα δεν είχα ασχοληθεί περαιτέρω. Κακώς, αν κρίνω απ' το φετινό Insomnia. Κατατάσσονται στο progressive όχι για το περίπλοκο παίξιμο (αν και στο instrumental Night Flier ξεσαλώνουν) ή το τεχνοκρατικό στυλ αλλά πιθανότατα λόγω πολυμορφίας. Το μεγάλο τους ατού οι όμορφες μελωδίες, ο πλουραλισμός, τ' ότι δεν φοβούνται να κοιτάξουν το σήμερα στα μάτια (βλ. Piggy World), η πλαστικότητα της φωνής της κυρίας Tracy McShane. Το No Answer θα φέρει στον νου τους θεούς Brave, το Broken ξεχωρίζει με την ανατολίτικα επική αισθητική του, το στακάτο Nietzsche κλέβει την παράσταση με το ρεφρέν και τέλος το δεκάλεπτο Last Cigarette ακολουθεί το μονοπάτι των υπέρτατων θεών Hammers of Misfortune πράγμα δύσκολο και απαραίτητο. Μου πήρε είκοσι χρόνια να τους μάθω, μην κάνετε το ίδιο λάθος...»

15. SABATON-Coat Of Arms
Σταθερή αξία στο EuroPower. Όχι ο καλύτερος δίσκος τους (το προηγούμενο The Art of War ήταν σαφώς ανώτερο) αλλά σε καλά στάνταρ. Προσπαθούν να γίνουν λίγο πιο εύληπτοι στον μέσο ακροατή κι αυτό συνεπάγεται κάποιες εκπτώσεις στην ποιότητα αλλά το "Ελληνικό" ομότιτλο τραγούδι τους δίνει άφεση αμαρτιών...

16. ICARUS WITCH-Draw Down The Moon
Θυμίζω απόσπασμα από την κριτική μου: «...Τί παίζουν; Ένα μελωδικό heavy metal βουτηγμένο στα 80ies, ελαφρώς σκοτεινό, σε σημεία μυστικιστικό και επικίζων. Και το κάνουν εξαιρετικά. Το Reap What You Sow είναι ύμνος, το Draw Down the Moon έχει εκπληκτικό ρεφρέν, το Haunting Visions στοιχειώνει, ενώ θα συναντήσετε και μία διασκευή σε Judas Priest (The Ripper)...»

17. OVERMASTER-Madness Of War
Είπαμε, ήταν η χρονιά της Ιταλίας. Κι άλλο ατσάλι απ' τη γείτονα χώρα. Ντεμπούτο άλμπουμ για την μπάντα του πρώην frontman των White Skull (έχει τραγουδίσει σε τρεις δίσκους). Δωρικό ήθος και πολεμική τιμή στο Spartan Warriors, το έπος του μαρμαρωμένου βασιλιά στο υπέροχο Marble King, η μπαλάντα του ανώνυμου ήρωα (Nameless Hero). Πολεμικά τύμπανα, "ματωμένα" ριφ. Δώστε τους μια ευκαιρία...

18. ICEWIND-Again Came The Storm
Τούτοι μας έρχονται απ' τον Καναδά. Τί παίζουν; Μελωδικό, συμφωνικό (δηλαδή "πληκτράτο"), περισσότερο πομπώδες παρά επικό h.m. βουτηγμένο στον λυρισμό (των συνθέσεων) και την αισθητική ευγένεια (των ενορχηστρώσεων). Όμορφα μουσικά θέματα, υπέροχα ρεφρέν, τρομερά πλήκτρα, κιθάρες που "ζωγραφίζουν". Επειγόντως μία κόπια στους (αδιάφορους πλέον) Kamelot μπας και θυμηθούν το σπορ.

19. GRAND MAGUS-Hammer of the North
Από τούτους είχα υψηλότερες απαιτήσεις. Καλός μεν δίσκος, αλλά κατώτερος των προσδοκιών. Επειδή τους έχω σε εκτίμηση περιμένω περισσότερα. Απορώ με τη γενικότερη αποθέωση. Τα προηγούμενα δεν τά 'χουν ακούσει;

20. ATLANTEAN KODEX-The Golden Bough
Υπερεκτιμημένοι. Καλή μπάντα αλλά το άλμα στο υψηλό επίπεδο δεν το κατάφερε. Αργόσυρτο επικό h.m. με αγάπη και πάθος και στίχους που αναζητούν τη χαμένη ψυχή της Ευρώπης. Δυσκολοχώνευτο και ποιοτικό άκουσμα αλλά από αυτό το σημείο μέχρι τα υμνολόγια στους underground κύκλους υπάρχει απόσταση μεγάλη.