HEAVY METAL THUNDER

Διανύουμε ήδη τον πέμπτο μήνα του 2010 μ.α.χ.χ. και δεν έχω παρουσιάσει ακόμη φετινές κυκλοφορίες που κρίνω πως ξεχώρισαν. Εναρμονισμένος πλήρως με το κλίμα των ημερών θα σας παρουσιάσω πακέτο πέντε δίσκων, οι οποίοι δεν έχουν καμία απολύτως απαίτηση εκτός απ' την προσοχή και τον χρόνο σας...

ARRYAN PATH - TERRA INCOGNITA

Οι Κύπριοι επέστρεψαν με τον δεύτερο δίσκο τους ανεβάζοντας κι άλλο τον πήχη. Ο Νικόλας Λεπτός δίνει, για μία ακόμη φορά, ρεσιτάλ με τη φωνή του μα έχει και τις κατάλληλες συνθέσεις που θα υποστηρίξουν το τεράστιο (κατεργασμένο) ταλέντο του.

Δύο τάσεις κυριαρχούν: το επικό στοιχείο στα "μονά" τραγούδια (1,3,5 κλπ.) και το πιο εύπεπτο/μελωδικό (στις παρυφές του EuroPower) στα "ζυγά".

Εξαιρετικός ήχος, ενιαία ατμόσφαιρα, μέτρια στιγμή δύσκολα βρίσκεις. Υπάρχουν όμως τρεις συνθέσεις που ανεβάζουν την μπάντα στην παγκόσμια ελίτ του ήχου.

Το δεκάλεπτο έπος Cassiopeia, το Terra Incognita (ομότιτλο) και το ήρεμα υμνικό Minas Tirith. Εκπληκτικό πάντρεμα της Ελληνικής μουσικής, της δυτικής (βλ. συμφωνικής) κουλτούρας και της ανατολίτικης σαγήνης. Μήτρα αυτού του ήχου το Atheist στο ντεμπούτο των Sarissa κι οι Arryan Path αποδεικνύονται εξαιρετικοί μαθητές...

ARMORED SAINT - LA RAZA

Οι Armored Saint είναι από τα πολύ αγαπημένα μου 80ies συγκροτήματα. Απαιτήσεις όμως δεν είχα πλέον. Το τελευταίο τους στούντιο άλμπουμ προ δεκαετίας (το Revelation) δεν με είχε ενθουσιάσει και κρατούσα μικρό καλάθι. Το πέταξα.

Οι "άγιοι με τις πανοπλίες" έβγαλαν δίσκο που όχι μόνο δεν ντρέπεται να κοιτάξει το ένδοξο παρελθόν στα μάτια, μα απαιτεί... Κι αν σας προβληματίσει το "συμβατικό" ξεκίνημα κάντε υπομονή, μετά τα δύο-τρία πρώτα τραγούδια ο δίσκος απογειώνεται.

Αλλού πιο στακάτος, αλλού πιο μελωδικός (στα όρια των blues). Το ρεφρέν στ' ομότιτλο θυμίζει έντονα Priest αλλά είναι τόσο καλό που συγχωρείται, ενώ το επιλογικό Bandit Country μας αποχαιρετά μεγαλοπρεπώς. Παράκληση, μην αργήσετε άλλα δέκα χρόνια για τον διάδοχο...

ICARUS WITCH - DRAW DOWN THE MOON

Τρίτος ολοκληρωμένος (συν ένα ep) για τους αμερικάνους metallers και φρονώ, ο καλύτερός τους, ο πιο πλήρης.

Τί παίζουν; Ένα μελωδικό heavy metal βουτηγμένο στα 80ies, ελαφρώς σκοτεινό, σε σημεία μυστικιστικό και επικίζων. Και το κάνουν εξαιρετικά.

Το Reap What You Sow είναι ύμνος, το Draw Down the Moon έχει εκπληκτικό ρεφρέν, το Haunting Visions στοιχειώνει, ενώ θα συναντήσετε και μία διασκευή σε Judas Priest (The Ripper).

Θαρρώ πως αυτός είναι ο δίσκος που θά 'πρεπε να βγάλει ο Dio μετά το Dream Evil!!!

MASTERMIND - INSOMNIA

Τούτοι συμπληρώνουν είκοσι χρόνια στο κουρμπέτι. Τους ήξερα ως όνομα μα δεν είχα ασχοληθεί περαιτέρω. Κακώς, αν κρίνω απ' το φετινό Insomnia.

Κατατάσσονται στο progressive όχι για το περίπλοκο παίξιμο (αν και στο instrumental Night Flier ξεσαλώνουν) ή το τεχνοκρατικό στυλ αλλά πιθανότατα λόγω πολυμορφίας.

Το μεγάλο τους ατού οι όμορφες μελωδίες, ο πλουραλισμός, τ' ότι δεν φοβούνται να κοιτάξουν το σήμερα στα μάτια (βλ. Piggy World), η πλαστικότητα της φωνής της κυρίας Tracy McShane.

Το No Answer θα φέρει στον νου τους θεούς Brave, το Broken ξεχωρίζει με την ανατολίτικα επική αισθητική του, το στακάτο Nietzsche κλέβει την παράσταση με το ρεφρέν και τέλος το δεκάλεπτο Last Cigarette ακολουθεί το μονοπάτι των υπέρτατων θεών Hammers of Misfortune πράγμα δύσκολο και απαραίτητο. Μου πήρε είκοσι χρόνια να τους μάθω, μην κάνετε το ίδιο λάθος...

EREB ALTOR - THE END

Αυτή η κριτική δεν απευθύνεται σ' όλους τους αναγνώστες. Μονάχα σε 'κείνους που λατρεύουν τους (τον) Bathory κι έχουν εικόνισμα πάνω απ' το κρεβάτι τους το εξώφυλλο του Hammerheart και του Twilight of the Gods.

Εσείς οι λίγοι πάρτε τον καινούριο δίσκο των Ereb Altor. Πηγαίνετε κατ' ευθείαν στο τελευταίο τραγούδι, στο δωδεκάλεπτο The Final War. Ακούστε το με προσοχή και σβηστά φώτα.

Δείτε το πνεύμα του Quorthon να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Δεν θα καταφέρετε να κοιμηθείτε το βράδυ, σας βεβαιώ.

Ποτέ μία αντιγραφή δεν έκρυβε τόσο μεγαλείο, πόνο, μελαγχολία, ηρωισμό, ανάταση. Βλέπω τον ψηλό να χαμογελά στην Βαλχάλα. ΕΠΟΣ, ΣΟΚ, ΔΕΟΣ, η τρίχα κάγκελο, ΔΕΟΣ!!!