THROES OF SANITY - THE UPHEAVAL (1995)
Η χαρά μου είναι μεγάλη. Οι Throes of Sanity επανασυνδέθηκαν το περασμένο καλοκαίρι με την αυθεντική σύνθεση. Πιθανότατα μόνο για κάποιες συναυλίες (για τους τυχερούς στο εξωτερικό) αλλά εγώ ελπίζω... Ποτέ δεν ξέρεις... Λες να...; Όπως και νά 'χει η είδηση μού 'δωκε αφορμή να "ξεθάψω" απ΄ την δισκοθήκη μου τον μοναδικό δίσκο που κυκλοφόρησαν.
Ο οργασμός που παρατηρήθηκε στο πρώτο μισό των 90ies ήταν άνευ προηγουμένου. Κι άνευ ανταπόκρισης όμως. Τα φώτα στράφηκαν αλλού. Η ασχετοσύνη, η παθητικότητα, η μιζέρια πήραν τα σκήπτρα και τύφλωσαν το μουσικό σύμπαν με την - προσωρινή μα έντονη - λάμψη του εφήμερου. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη μας δείχνει το σκληροπυρηνικό heavy metal (για την ακρίβεια το US Power) να συνεχίζει την ανάβαση στο δικό του ιερό μονοπάτι και ν' απομακρύνεται απ' τους άλλους. Όλο και πιο δυσνόητο, όλο και πιο περίτεχνο, όλο και πιο ελιτίστικο. H.M. για λίγους. Έτσι ήταν κι έτσι θά 'ναι. Οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ο οργασμός που παρατηρήθηκε στο πρώτο μισό των 90ies ήταν άνευ προηγουμένου. Κι άνευ ανταπόκρισης όμως. Τα φώτα στράφηκαν αλλού. Η ασχετοσύνη, η παθητικότητα, η μιζέρια πήραν τα σκήπτρα και τύφλωσαν το μουσικό σύμπαν με την - προσωρινή μα έντονη - λάμψη του εφήμερου. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη μας δείχνει το σκληροπυρηνικό heavy metal (για την ακρίβεια το US Power) να συνεχίζει την ανάβαση στο δικό του ιερό μονοπάτι και ν' απομακρύνεται απ' τους άλλους. Όλο και πιο δυσνόητο, όλο και πιο περίτεχνο, όλο και πιο ελιτίστικο. H.M. για λίγους. Έτσι ήταν κι έτσι θά 'ναι. Οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.Οι T.O.S. είναι παιδιά του Seattle. Οι μυημένοι ήδη κατάλαβαν. Το The Upheaval κυκλοφόρησε αυτοχρηματοδοτούμενο το 1995 μ.α.χ.χ. και κουβαλά την βαριά κληρονομιά των Queensryche (κυρίως), των Crimson Glory και - δευτερευόντως - των Fates Warning. Δηλαδή τεχνοκρατικό, λυρικό prog / power με αγάπη, πάθος, μεράκι και έμπνευση ατέλευτη. Ουράνιες μελωδίες, απίστευτες ατμόσφαιρες, γλυκιά θλίψη, μελαγχολική αισιοδοξία. Περιπετειώδες κι έντονα συναισθηματικό χωρίς να υστερεί σε δύναμη.
Μην κάνεις προσπάθεια να ρωτήσεις για τα τραγούδια που ξεχωρίζουν. Να μιλήσω για το This Side of the Grave, για το Abstract για το Elder Trails με τα εκπληκτικά ακουστικά μέρη ή μήπως για τον δεκάλεπτο ύμνο Content Within; Όλα υψηλού επιπέδου, ενιαία ατμόσφαιρα, ούτε νότα αχρείαστη. Με το πιστόλι στον κρόταφο ίσως ξεχώριζα το ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ Candle με τις κραυγές στο φινάλε να στοιχειώνουν, να σχίζουν την καρδιά σε χίλια κομμάτια. Απ' τα ωραιότερα τραγούδια στην ιστορία της αγαπημένης μας μουσικής. Δεν υπερβάλω...
Μην κάνεις προσπάθεια να ρωτήσεις για τα τραγούδια που ξεχωρίζουν. Να μιλήσω για το This Side of the Grave, για το Abstract για το Elder Trails με τα εκπληκτικά ακουστικά μέρη ή μήπως για τον δεκάλεπτο ύμνο Content Within; Όλα υψηλού επιπέδου, ενιαία ατμόσφαιρα, ούτε νότα αχρείαστη. Με το πιστόλι στον κρόταφο ίσως ξεχώριζα το ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ Candle με τις κραυγές στο φινάλε να στοιχειώνουν, να σχίζουν την καρδιά σε χίλια κομμάτια. Απ' τα ωραιότερα τραγούδια στην ιστορία της αγαπημένης μας μουσικής. Δεν υπερβάλω...Πίσω απ' την κουρτίνα οι Rush. Πάντα οι Rush. Αυτοί οι δαίμονες που - είμαι σίγουρος πως - δεν έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως τι "ζημιά" έχουν προκαλέσει. Πόσα είδη μουσικής έχουν επηρεάσει και πόσα συγκροτήματα "στιγμάτισαν". (Τό 'χω ξαναγράψει μα θα το επαναλαμβάνω μέχρι να γίνει κοινό κτήμα : οι Rush και οι Blue Oyster Cult είναι τα νουκλεόνια -τα πρωτόνια και τα νετρόνια δηλαδή- του US Power.)
Για το τέλος άφησα τον κρυστάλινο ήχο και κυρίως την - σε δυσθεόρατα επίπεδα - τεχνική κατάρτιση των μελών του γκρουπ. Εκπληκτικοί μουσικοί τόσο σε ατομικό όσο και σε συνολικό επίπεδο. Χημεία λέγεται αυτό. Αδικώντας τους υπόλοιπους θα κάνω ειδική αναφορά στον τραγουδιστή Scott King. Ένα αηδόνι επιπέδου Tate, Midnight, Arch. Είναι έγκλημα κατά του καλού γούστου τ' ότι δεν τραγούδησε πουθενά αλλού. Εν κατακλείδι το The Upheaval είναι ένα απ' τ' αριστουργήματα της περασμένης δεκαετίας κι όχι μόνο. Μάλλον ο κορυφαίος US Power των 90ies. Ίσως υπερβάλω μα τούτη τη στιγμή που τον ακούω το πιστεύω...
Για το τέλος άφησα τον κρυστάλινο ήχο και κυρίως την - σε δυσθεόρατα επίπεδα - τεχνική κατάρτιση των μελών του γκρουπ. Εκπληκτικοί μουσικοί τόσο σε ατομικό όσο και σε συνολικό επίπεδο. Χημεία λέγεται αυτό. Αδικώντας τους υπόλοιπους θα κάνω ειδική αναφορά στον τραγουδιστή Scott King. Ένα αηδόνι επιπέδου Tate, Midnight, Arch. Είναι έγκλημα κατά του καλού γούστου τ' ότι δεν τραγούδησε πουθενά αλλού. Εν κατακλείδι το The Upheaval είναι ένα απ' τ' αριστουργήματα της περασμένης δεκαετίας κι όχι μόνο. Μάλλον ο κορυφαίος US Power των 90ies. Ίσως υπερβάλω μα τούτη τη στιγμή που τον ακούω το πιστεύω...
Δεν υπάρχουν σχόλια