FUTURES END-MEMOIRS OF A BROKEN MAN

Γνωστή και εκφρασμένη η αγάπη μου για το US Power. Κι η άποψή μου πως αποτελεί την υψηλότερη κορφή που έχει κατακτήσει το Heavy Metal. Αυτό που ίσως δεν είναι γνωστό (ή μάλλον αποτελεί κοινό μυστικό στους λίγους) είναι πως οι καλύτερες κυκλοφορίες εξακολουθούν να προέρχονται από τις ΕΠΑ παρότι δεν τυγχάνουν (σχεδόν καθόλου) προβολής στην Ευρώπη. Πληθώρα (κατά βάση νέων) συγκροτημάτων μας ''βομβαρδίζουν'' τα τελευταία χρόνια με εξαιρετικής ποιότητας δίσκους στο ευρύτερο πλαίσιο (epic/power/progressive) του US Metal.

Ενδεικτική αναγραφή ονομάτων : Six Minute Century, Mindwarp Chamber, Kingscrossing, Battlecry, Dark Arena, WiszdomStone, Ravage, Aspire, Poseidons Anger, Powers Court, Shadows Entwined, Black Tide, Septer, Ignitor, Ancient Cross, Though Chamber, Seasons of the Wolf, Eternal Legacy και σίγουρα ξέχασα άλλα τόσα, ενώ προσπέρασα σχετικά γνωστές (σε μικρό έστω κοινό) περιπτώσεις όπως οι Hammers of Misfortune, οι Crescent Shield, οι Slough Feg κι οι Pharaoh.

Ανάμεσα σ' όλους αυτούς ξεπροβάλουν οι Futures End. Ξεπροβάλλουν και ξεχωρίζουν. Απλά ξεχωρίζουν; Μάλλον συγκρατημένος είμαι. Σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους. Το ντεμπούτο τους Memoirs of a Broken Man σηκώνει ανάστημα και ζητά ν' αναμετρηθεί με τα μεγαθήρια του είδους. Τα καταφέρνει; ΝΑΙ...

Απέφυγα να το παρουσιάσω όταν το πρωτο-άκουσα φοβούμενος μην παρασυρθώ απ' τον πρωτογενή ενθουσιασμό. Εις μάτην. Ο ενθουσιασμός όχι μόνο δεν υποχώρησε μετά από δεκάδες (και βάλε...) ακροάσεις αλλά εξελίχθηκε σε υπέρμετρο θαυμασμό για το αριστούργημα που ''ανακάλυψα''. Τί εστί Futures End; Κατ' αρχάς, το καινούριο συγκρότημα του Steve DiGiorgio (αν αναρωτιέσαι ποιός είναι αυτός λάθος blog διαβάζεις). Παρέα του ο Fred Marshall (έχει τραγουδήσει σ' ένα δίσκο των Zero Hour), οι Pattison-Wentz στις κιθάρες κι ο John Allen στα τύμπανα (πέρασε -μεταξύ άλλων- ένα φεγγάρι απ' τους Testament).Επί της ουσίας οι Futures End είναι μια μπάντα που έχει μελετήσει, εμπεδώσει, αφομοιώσει, ''χωνέψει'' όλες τις τάσεις και τα ρεύματα της power και progressive σκηνής τόσο της Αμερικής όσο και της Ευρώπης: Symphony X, Fates Warning, Queensryche, Watchtower, Dream Theater, Helloween, Evergrey, Conception... Μόνο ως σημεία αναφοράς. Τα δάνεια αξιοποιήθηκαν σωστά κι η επένδυση έφερε στο φως ένα κομψοτέχνημα υψηλής αισθητικής. Μελέτη, αγάπη, γνώση, μεράκι, σκληρή δουλειά μπορεί να μην ανοίγουν εμπορικές πόρτες αλλά υποθέτω πως δεν ήταν αυτός ο στόχος. Τουλάχιστον όχι ο πρωτεύων.

Μέσα από ένα καταιγισμό μελωδιών, πολυδιάστατων ηχοτοπίων, συνεχών αλλαγών ρυθμού και διάθεσης, πλουσίων ενορχηστρώσεων, εκπληκτικών -τόσο σε ατομικό, όσο και σε (το σημαντικότερο) ομαδικό επίπεδο εκτελέσεων οι F.E. οριοθετούν το σύγχρονο Heavy Metal με τον πλέον εμφατικό και (τολμώ να πω) απόλυτο τρόπο : ΝΑΙ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ HEAVY METAL ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ.

Σ' αυτό το -ήδη κλασικό- αρχιτεκτόνημα εφαρμόζεται με επιστημονική ακρίβεια το δίπολο ποιότητας / ποσότητας. Το μαθηματικό κλάσμα, τ' οποίο στις σωστές αναλογίες δίνει την απόλυτη τιμή ισορροπίας, σύνθεσης, δημιουργίας. Το M.O.A.B.M. είναι σαφές / αυστηρό ως προς την δομή, πλούσιο / ''ακαθόριστο'' μ' έναν γοητευτικό τρόπο ως προς την διατύπωση. Κάθε ακρόαση λειτουργεί ανανεωτικά. Όλα σοφά δομημένα, τίποτε περιττό. Ούτε νότα χωρίς λόγο ύπαρξης.

Αν κι η προσπάθεια να ξεχωρίσεις τραγούδια έχει μεγαλύτερο συντελεστή δυσκολίας απ΄το να βρεις νερό στη Σαχάρα και παραθεριστή στον βόρειο πόλο θα 'θελα να σταθώ στο επικό Stand to Fall, στο συμφωνικό Share the Blame, στην μπαλάντα Beyond Despair (το δικό τους I will Remember), και στο Remembering Tomorrow. Σταματώ εδώ γιατί θ' αναφέρω όλο το track list.

Συπληρωματικές παρατηρήσεις : Ο DiGiorgio το 'κανε πάλι το θαύμα του. Bonus track η εξαιρετική διασκευή του Powerslave (ρώτησε κανείς ποιανών;). Αυτή η φωνάρα (Marshall) χαραμιζόταν σε μπάντα διασκευών τραγουδώντας Metallica, Nickelback, Three Doors Down μεταξύ άλλων για να βγάλει το μεροκάματο. Τελικά δεν είναι μόνο οι έλληνες μουσικοί που -αναγκάζονται να- δουλεύουν σε σκυλάδικα...